Değişmeyen tek şey değişimin kendisimiydi? Yoksa bizmi değişmiştik yada zaman mı değişti ne bileyim asıl değişen insanlardı belkide. Siztem yıllardır aynı kaldığına göre bozuk düzende sağlam çarka yer olmadığına göre değişim bu üç unsura yapıştı bence. Ama değişmeyen tekşey değişimin varlığıydı gerçekte.
     Aslında asıl sıkıntı değişen her ne ise onu kabullenip o değişimin içinde yerimizi alamamaktı. Tüm değişimlere kafa tutmaya çalışıp var olduğumuz gibi yaşayıp yine doğrularımızın peşinde koşmaktı belkide. Yani dışarıdan bakıldığında o dışarısı değişen insanların penceresi oluyor tabiki, bizim sıkıntımız değişime ayak uyduramamamızdan kaynaklıydı. Yani şimdi ki düzene ayak uyduramayıp düzülenden yana mevzilenmek ve düzülen hayatın içinde düzen olamamaktı asıl sıkıntı. Yani bu drumda asıl sıkıntı insan kalmak yada insan kalamamak arasındaki derin uçurumda kaybolmaktı. Süregelen git geller içinde hayatın içinde kendimize bir yer bulmamaktı. Oysa çok şey istemedik biz bu yaşam denilen kaosun bize dayattığı hayattan. Biraz anlayış, biraz empati bir tutam ilgi. Anlamak için dinlemek, dinlemek için empati ve empati için ilgi gerekli değilmiydi? İşte değişen hayatın içinde kaybolan değerlerin başında geliyordu bunlar. Ve sistem bizleri yalnızlaştırırken bu değerleri yüreğimizden söküp alıyor ve boş klan yere bencillik dediğimiz en büyük hastalığı enjekte ediyordu. Bu hastalık günden güne bedenimizi sararken herşeyi ben bilirim egosuyla insanlara hükmeden , dünyanın merkezinde ben varım duygusuyla bencilleşen ve sadece kendi istekleri doğrultusunda hareket eden bireyler oluyorduk zombi filimlerinin figüranları gibi.
     Bizler kimdik dersiniz değişmeden önce? Yada o hastalığı kapmadan önce? Yada asıl soru bizim kim olduğumuzdan önce bize bu hastalığı kimin yada kimlerin enjekte ettiğiydi belkide. Bizleri yalnızlığı itenler, bizleri dışlayanlar, bizleri değiştirmeye çalışanlar ve sistem ve düzen ve bizi hiçbir zaman anlamayacak olan düzülen. İşet burada bile içimizdeki çalınan umut ışığıyla değiştiğimizi anlıyor kendimize itiraf ediyoruz belkide. Bizler mazlumun yanında bizi anlasın destek versin diye olmadık hiç. Onlar mazlum diye orada olduk ister yanımızda olsunlar ister bizi taşlasınlar. Biz insanı olgular çerçevesinde yüreğimizin sesinin dinleyerek olmamız gereken yerdeydik tüm olumsuzluklara rağmen tek başımıza olsakta. Ya şimdi? Beklenti içine girmiş bir beyinden insani dürtüler üretmesini bekleyen zavallılarız biz. Acı ama gerçek.
     Değiştik. Maalesef bu değişim bizim içimizdeki insanı dürtüleri bizden ç.alarken bizi dokuz altı yollarında bir dönen koltuğa hapsetti kimi zaman yada zamanı belirsiz bir hamallığın ortasında zombileştirdi bizi. Değiştik işte. Sadece değiştik. Neden değiştik dersiniz? Sordunuz mu kendinize? Hani o tatlı uykunuza dalarken hiç geldimi aklınıza hiç dürüst oldunuz mu kendi kendinize kaldığınız en yalnız zamanda. Nedir bu değişimin yalnızlaşmanın asıl nedeni diye. Aslında çoğumuz yalnız hissetmiyoruz kendimizi işte bu hastalığın en sık görülen etkisi yalancı kalabalıklar. bizim gibi düşünmeyen, bizi anlıyormuş gibi davranan ve hep yanınızdaymış gibi gözüküp dara düştüğünüzde ağlayacak bir omuz bulamadığınız o tatlı gün arkadaşları. Asla okuduklarımızı paylaşamadığımız ve söylediklerimizi hiçe sayan bizim düşüncelerimizi anlayırmuş gibi gözüküp hiç değişmeyen hep bildiğini okuyan ve sadece iyi günlerde kapımızı çalıp soframızın bolluğunu paylaşan o dost bildiğimiz kalabalıklar. İşte bu hastalığın birinci belirtisinin ardından ortaya çıkan diğer belirti derin bir suskunluk ve içe dönüş. O nereden çıktı demeyin bir insan okuduğunu paylaşamaz ise, söyledikleri ile var olan yanlışları düzeltemez ise ve sessiz çığlıklarını bir omuzda anlatamaz ise ne yapar? Tabiki susar. Ve suskunluktan sonra üçüncü belirtisi kendi dünyasını yarakmak olur. O dünya içinde mutlu olmaya çalışır o odünya içinde bağırır çağırır ağlar ve çevresne gün be gün küserek yalnızlaşır. Bu yalnızlaşmayı göremeyen o tatlı sus dostları onu o girdaptan çıkarmak herine yavaş yavaş terk ederken hastalığın en teklikeli evresi başlar. İş ev ev iş arasına sıkışan bireyselleşen ve sadece kendi hayatını kurtarmak üzerine mücadele veren zombilik evresi. Bu evre bizlerin hayata küstüğü sustuğu ve ruhen kaybolduğu en tehlikeli evredir. Şimdi bizmi istedik böyle olmasını diyenleri duyar gibiyim. Yada farklı bir hastalık olan benbilirim, ben haklıyım egosunun zirvesinde ben hayatımı yaşıyorum senin melonkoliklerinden bana ne diyenleri duyar gibiyim. Bu ego dürtüleri içinde teklikenin varlığından haberdarım ben deyip benden atlasın patlayanın canı cehenneme diyenleride duyar gibiyim. Ve en teklikekileri kendilerininde o tatlı su dostu olduğunu kabullenmeyip adam sende saçmalıyorsun deyip umursamadıklarını da duyar gibiyim. Yani kısacası bir çok hastalıklı insanı yazar gibiyim.
     Diğerlerini bilmem ama biz niye böyle olduk sorusuna en güzel cevabı hergün kendime vermekten yoruldum artık. Örgütlü insanların örgütsüz bir hayat içinde okyanustan koparılan bir balığın deniz akvaryumuna hapsolması gibi yaşadıkları hayat ve galip gelemedikleri çaresizlik içinde kaybolmaları bu hastalığın o bünyeye yerleşmesi için doğan en güzel ortam maalesef. Bizi ayakta tutan gerçek değerin örgütlü yaşam içinde var olan yoldaşlık bilinci , sahtelikten öte sarsılmaz dostluklar ve şaşalı sofralardan uzak bir kuru ekmeği birkaç dilim peynir ve birkaç eytin ile paylaşıp birlikte ağlayıp birlikte gülebilmek olduğunu bilip ama bu bilinçten uzak yaşamak bizi bu hastalık karşısında güçsüz bırakan en ince ayrıntı belkide. Şimdi yüksek egolu düzen değerleri yüksek hayattan zevk alarak yaşayan karakterlerin söylediklerini duyar gibiyim. Ne örgütü arkadaş ? hayatın her alanında örgütçülük, işte evde okulda ezilenden yana ezene baş kaldırmak sisyasi anlamda partiye katılmak. Bir inanç mensubu iseniz o inaç doğrultusunda sizin gibi düşünen insanların yanında olmak o inancın gereklerini yerine getirmek. İşte iş arkadaşınızla, okula sıra arkadaşınızla ,partide yoldaşınızla , inandığınız inanç içinde pirdaşınızla aynı acıyı yaşayıp ona sarılıp ağlabilmek , aynı evinci yaşayıp gülebilmek, kuru ekmeğide sıcal çorbayıda paylaşabilmek. Ama düzen içinde düzülenin bizi anlamamasından dolayı bizçevremizdeki herkezi öyle bir dışladık ki farkında olmadan ne arkadaşlık kaldı ne dostluk ne yoldaşlık kaldı ne pirdaşlık. Sadece elde kalan bencillikti işte onun adıda değişimin ta kendisi idi. Yalan mı?