Gün geceye giderken,
Kuş seslerini kaybediyordu dallar yavaş yavaş.
Ve geceye kabule hazırlanıyordu bir yanı yer yüzünün.
Bitmişti yine masal tadında güneşli bir gün,
Bırakıyorrdu yerini suskun geceye.
Işıksızlıklarından utanıp,
Saklanıveren yıldızların hepsi
Birer birer üşüştüler gökyüzüne yokluğunda güneşin.
Hele o arsız mehtap!
Büsbütün kapladı da gökyüzünü,
Ay dedesi oluverdi çocukların masal masal.
Birer birer uykuya gömülürken güneşin çocukları,
Tümüyle cılız seslerindi gece.

Yer yüzü çekti kara peçesini,
Simsiyahtı gecenin peçesinin kanatları,
Ve karanlık diyorlardı adına kanatlı kara peçenin.
Karanlık sardığında dünyayı büsbütün,
Uykuya yattı gündüzün çocukları.
Sonra ışıl ışıl çıktı yıldızlar,
Işık ışık okşadılar dünyayı usul usul.
Ve bir hayat söndürmek için kaydı bazı yıldızlar.
Ve ölüme dilek tuttular el ele,
Gecenin çocuğu uykusuz sevgililer.

Hoş geldin gece!
Issızlığı özlemişti ruhları sevgililerin.
Hoş geldin gece!
Karanlıkta eller elleri arayacaktı.
Hoş geldin gece!
Özlemişlerdi masal seven çocuklar,
Masal tadındaki mehtabı, ay dedelerini.
Hoş geldin gece!
Nerede kaldın,
Özlemiştim seni.