Gün yine acı başladı bu gün,
Başladı gün, acı ve sessiz.
Görkemli sandığım yalnızlık sım sıkı sardı ruhumu.
Ve anladım yalnız olduğumu,
Çılgınca akan kalabalıkta.
Ve anladım hiç de görkemli olmadığını yalnızlığımın.
Yalnızlık yalnızca bendim.
Ve ben yalnızdım.

Yalnızlığa akıyordu zaman usul usul,
Ve sürgün demekti bir şeylere,
Yalnızlığın her zerresi.
Her zerresinde yalnızlığın usul usul ben akıyordum bir sürgüne,
Ve sürgün sürgünü kovalıyordu her zerresinde yalnızlığın.
Yalnızlık yalnızca sürgündü birşeylere,
Ben yalnızlıktım, yalnızdım…

Oysa “mutluluk” demişti tanrıların tümü,
Ve “huzur” demişti tümü tanrıların.
Yalan söylüyordu tanrılar! Yalan!
Çünkü koca evrende yapa yalnızdı insan.