Amon suskun şimdi.
Suskun ve rahat.
Biliyor amon
Bildiğini hayatların kendi aydınlıklarını,
Ve aydınlığını anladıklarını amonun.
Amon kalpten bir dua üflüyor gök yüzüne,
Kalpten ve tertemiz bir dua.
Her tınısı duanın kutsuyor hayatları,
Amon’un aydınlığıyla.
Ve kutsuyor amon her hayatı birer birer...

Krisna anlıyor karmayı,
Ve lanetler okuyor kastın tümüne.
Sonra serflerin isyanı başlıyor,
Yakıp yıkan bir isyan.
Serf yok ediyor efendiyi,
Ve efendisiz kalıyor.
Ve susuyor krisna mazdanın sesinde,
Şüphelerin tümü karışıyor karanlığına mazdanın.
Krisna yine sağır,
Yine sessiz, ve yine kör.
Karmanın üç kötülüğü siliniyor,
Siliniyor sonsuza dek hayatların tümünden.
Ve serf efendi oluyor.

Ve hayata karışıyor hayat büs bütün,
Hayat ışık oluyor,
Ve pervane oluyor bir başka hayat.
Kibelenin duasıyla kutsanıyor hayatın ışığı,
Ve bir başka dönüyor pervane.
En gizli bilgisi kutsuyor krisnanın,
En gizli bilgiyle kutsanıyor pervane,
Ve bir başka yanıyor ışığı hayatın.
Kapatıyor nergal kapılarını cehenneminin,
Sönüyor marduk’un kızıl ateşi.
Yalnızca gülen yüzler görüyor amon,
Kazanmış her savaşı,
Her şeye rağmen gülen yüzler.
Yalnızca seven kalpler görüyr amon,
Kaçıp kurtulmuş ihtiras tuzaklarından,
Günahsız seven kalpler.
Bir çift hayat görüyor amon,
Kaçıp kurtulmuş bitimsiz hayat tuzaklarından,
Ulaşmış aydınlığa,
Ve bilgece kutsanmış
Bir olmuş bir çift hayat.
Ve aydınlığa giden yolu görüyor amon,
Aydınlığa giden tertemiz yolu.
Ve kutsuyor amon aydınlığıyla
Kutsayıp açıyor aydınlığa gidenn yolu büsbütün.

El ele ve kal kalbe yürüyor,
Aydınlık yolunda bir çift hayat.
Yol ter temiz,
Yol aydınlık,
Ve yol kutsanmış...
Üç ışık iniyor gök yüzünden,
Sarıyor hayatları sım sıkı.
Kayboluyor tümü karanlığın,
Her yer Aora oluyor.
Ve iniyor amon yr yüzüne yeniden ışığında Aora’nın.
İnip konuşuyor.
Ve susuyor yine seslerin tümü amonun sesinde.
Konuşuyor amon kendi sesiyle,
Sıcak bir bebek tebessümü sarıyor alemlerin tümünü.
Mutluluğa mutluluk ekliyor,
Ve aşk ekliyor kalplere her sözcük.

“işte yeniden anladınız çocuklar,
anladınız ve biliyorsunuz evrenin en engin sırrını.
Biliyorsunuz ve kazıdınız kalbinize büsbütün.
İşte yemin,
İşte savaş
Ve işte zafer...
Yemin yemin üstüne çocuklar,
İçi boşaldı evsanelerin tümünün.
Ve sizi bekliyor aşkla kutsanmış her evsane.
Ey hayat!” dedi amon dönüp hayata.
“şimdi ister Tahir ol,
Mecnun ol istersen.
İster Kerem,
İstersene Gamber.
İster memo,
Ama illede adem.
Şimdi al evsanedeki yerini.
Ve sen ey hayat!” dedi amon.
“şimdi ister Zühre ol,
leyla ol istersen.
İstersen Aslı ol,
İstersen arzu.
İstersen zine,
Ama illede havva.
Evsaneniz sizi bekliyor ap açık,
Sonu aydınlık olan ilk evsane.
Kovamaz kimse sizi cennetten,
Sizin kendi cennetiniz var.
Emek emek yarattığınız kendi cennetiniz.
Ve sonsuz bir aydınlık sizi bekliyor,
Kutsanmış benim adımla sonsuz bir aydınlık.”

Ve söyledi amon son sözünü,
Her sözü bir duaya karıştı son sözün.
Ve dolaştı tanrıları birer birer.
Ap aydınlık bir dünya kuruldu yeniden amon’un emriyle.
Kuruldu ve sunuldu hayata.
Son sözünü söyledi amon,
Kötülüklerin tümü silindi kalplerden.
Kalpler ışık olduamın’un emriyle.
“şimdi yaşamak zamanı hakkın olanı” dedi amon.
“yaşamak zamanı hakkın olanı,
bırakın Arzu’yu Gamber’i,
Mcnun’u Leyla’yı bırakın.
Yaratın kendi evsanenizi emek emek,
Yaratın ve yaşayın.
Üzerinize olsun aydınlık çocuklar,
Kibele’nin duası üzerinize olsun.
Silinmesin Venüs’ün aşkı kalplerinizden,
Ve Gaia’nın varlığına karuşsın varlığınız.
Uzak olsun sizden iblislerin günahı,
Ve uzak olsun sonsuz nefreti Marduk’un.
Sizin olsun, yalnızca sizin olsun,
Güneş kadar aydınlık bir hayat,
Ve bir hayat masum melek kadar.
Yemin yemin üstüne çocuklar...
Anlıyorum artık sizi.
Buldunuz en gizli bilgisini Krisna’nın.
Buldunuz ve anladınız,
Anlayıp kazıdınız kalplerinize.
Yemin yemin üstüne çocuklar...
Sizi hayat karşılaştırdı,
Ve aydınlık bir birinize karıştırdı.
Biliyorsunuz artık sırların en enginini,
Biliyorsunuz ve mahkumsunuz aydınlığa.