SENSİZLİK…..

Kara bulutlar sardı yaşadığımız şehrin üstünü, yağmur ha yağdı, ha yağacak ve yüreğimde yarım kalan bir türkünün dizeleri. Mırıldanıyorum, senin yokluğunda içim seninle dolarak…..

GÜNEŞ KÜSMÜŞ ŞALKIMIYOR AH SENSİZ
ZERDALİ GÜZELİ GÖZLERİNLE BAK BANA
KEDER EŞ OLDU YENEMİYORUM AH SENSİZ
BALDAN TATLI SÖZLERİNLE GÜL BANA
DİKEN SARMIŞ GÜLLERİMİ DEREMİYORUM
GÜLDEN NAZİK ELLERİNİ UZAT BANA

HASRET YANAR GECELERİM AH SENSİZ
DAVRAN GÜLÜM ESEN YEL OL GEL BANA
GÜNEŞ KÜSMÜŞ ŞALKIMIYOR AH SENSİZ
ZERDALİ GÜZELİ GÖZLERİNLE BAK BANA
KEDER EŞ OLDU YENEMİYORUM AH SENSİZ
BALDAN TATLI SÖZLERİNLE GÜL BANA…


     Kalmak mı? daha zor, gitmek mi? Diye sorardım kendime hep. Kimi zaman gitmek derdim. Ama şimdi kalmanın anılarla yaşamanın ne kadar zor olduğunu öğrendim sensiz geçen saatlerde günlerde ve gecelerde. Nefesini arıyor nefesim. Elinin değdiği her yerde seni görüyorum. En kötüsü de geceleri uyanıp seni yanımda görememek; sensizliğe sarılmak ne demek bilir misin sen? Yatağımızın sen kokan yanında. Evet komik gelecek beklide sana ya da ne biliyim alabildiğine çocuksu yada saçmada gelebilir işte ne biliyim. Sadece hava kapalı bu sen kokan şehirde ve yağmur sanki senin olan izleri silecekmişçesine düşmanım o damlacıklara bugün. Yağmurda ıslanmak istemiyorum ya da üşümek, ısınmak için sarılacağım bedenin uzaklarda. Sen yoksun ve ben alışamadım bu yokluğa, sanırım alışamayacağımda. İçim acıyor biliyor musun? Sıcak bakışlarını özledim, o samimi masum çocuksu gülücüklerini ve o sıcaklığını özledim, kafamı omzuna dayayıp televizyon karşısında güven dolu kısacık kestirmeleri. Hele saçlarıma dokunup bana “Seni seviyorum” dediğin o zamanlar, bir çocuk gibi daha da sarılırdım sana, Sen uyuduğumu düşünür hiç kıpırdamazdın ama ben senin benimle ilgilenmeni fırsat bilir derin derin çekerdim kokunu yüreğime.

     Başladı işte, şehrim tüm kirini yıkamak için gökten süzülüyor damlalar. Cama vuran damlalar gözyaşlarımla yarışıyor. Sesin geliyor kulağıma, içim seninle doluyor. Ama yoksun. Kilometrelerce ötede şimdi sen ne yapıyorsun kim bilir? O şehirde senin kanıyor mu yüreğin? Bensiz vakitlerde, hangi anılarımızı canlandırarak avunuyorsun? Kim siliyor gözyaşlarını? Sende düşman mısın soğuğa, yağmura ve o kahrolası gri bulutlara? Gerçi güneşte ısıtmıyor ki beni. Anlamsızlaştı hayat. Seni bu kadar çok sevdiğimi sensizken öğrendim biliyor musun? Gülmek ne demekmiş şimdi daha iyi anlıyorum yada bir çift göze bakıp o güzlerde hayatı yaşamak derin derin ve umutlar besleyerek. Fotoğrafların kaldı geride, onlara sarılıyorum kimi zaman ama olmuyor. Özlemin derin bir yara açtı yüreğimde, kelimelere sığmıyor…

     Sen, sensizlik nedir bilir misin? Bilemezsin… Sen seni özlemek nedir bilir misin? Onu da bilemezsin. Peki sen seni düşünüp yarınlara umutla bakmak nedir bilir misin? Bilemezsin… Ama şunu bil Sensizliklerde öğrendim seni sevmenin en güzel yanını. Umut etmenin beklemenin ne kadar güzel bir duygu olduğunu yine sen öğrettin bana. Dedim ya yüreğimden geçenler sığmıyor kelimelerin dar kalıplarına, nede sözcükler o anlamları taşıyabiliyor. Seviyorum seni, sensizlik içinde…..

     Dedim ya sen sensizliği nereden bileceksin? Ama biliyor musun ben öğrendim, sensizliği değil ama, ben seni beklerken umutlar beslemeyi, seni düşününce gülebilmeyi ve ben dev özlem dalgaları içinde bir taka misali dik durabilmeyi öğrendim. Ve her doğan güneş kendini teslim ederken karanlığa, ben sana yaklaşıyorum adım adım. Kokunu duymaya başlıyorum, sıcaklığın ısıtmaya başlıyor bedenimi… Evet Özledim seni,,,Ama sen SENSİZLİK İÇİNDE SENİ ÖZLEMEK NEDİR Bilir misin? Bilemezsin… Sensizlik böyle bir şey işte… Umutla seni yaşatmak, umutla sen dolmak ve inançla seni beklemek…. Adı üstünde “SENSİZLİK” işte…


www.hamzaekiz.com