Gecenin karanlığında havlayan köpekler gibi sardılar etrafımızı. Ağızlarından akan salyalar kirletirken yarınlara dair ekilen çiçekleri, dünden bize kalanlar eziliyordu kanlı ayaklarının altında. Anlam veremiyorduk bu kudurmuşluğa ve ellerimizi açıp yukarıda bizden yana olan bir kurtarıcıya yalvarmaktı son çaremiz, kendimize ters düşe düşe korkaklaşarak. Yaşam kaygısı yok etmişti içimizdeki insani değerleri. Hayatta kalmak için titreyen bedenimizden utanarak; yerden bir taş alıp atamıyorduk bu itlerin üzerine İzmir’de Hasan TAHSİN olamıyorduk. Ve savuramıyorduk küfürlerimizi bu kokmuş yaratıklara cesurca ve katlanamıyorduk bedellerine Can YÜCEL olamıyorduk.

Karanlığın orta yerinde kala kalmıştı bedenlerimiz, zifiri kalanlıkta oradan oraya koşturuyor ve birilerine bir yerlere çarpıyorduk pervasızca, insan olduğumuzu unutmuştuk sorgulamıyordu beynimiz “ :Ne oluyor?” sorusunu soramıyorduk durup kendimize. Akıl edemiyorduk omuz omuza vermeyi, sadece korkularımız vardı ve bizden çalınan dünümüz bugünümüz ve yarınlarımız. Ayaklarımızın altındaki toprak satılırken yavaş yavaş adımlarımız boşluğa düşüyordu. Ve kulaklarımızda çığlıklar yankılanıyordu şanlı tarihimizin derinlerinden gelen onurlu insanların haykırışları. Yiğitler!... Kuvay-i milliye yiğitleri toprağın altında çılgına dönmüşçesine titriyorlardı “Kalkma vakti geldi!...” diyorlardı. Nazım’ın çağrılarıyla karanlığı aydınlatma çabasın dalardı ama biz korkularımızdan sıyrılıp titretemiyorduk karanlığı ve güneşi zapdedemiyorduk..Namusumuza göz dikerken bu karanlığın efendileri bizler Antep’te KARAYILAN olamıyorduk!...... Ve bağlamamızı elimize alıp kafa tutamıyorduk bu şereften yoksun ihanet tüccarları ile yanmıyordu bedenlerimiz Sivas’ta Hasret GÜNTEKİN olamıyorduk…

Tükeniyordu değerlerimiz, onurumuz benliğimiz ve geçmişimiz. Tarih sayfaları birere birer koparılıp atılırken bu kudurmuş itlerin sofralarına, tarih sayfalarından sızan onurlu şehitlerin kanı o sofralara meze ediliyordu hunharca. Kör olmuştuk sanki, lal olmuştu dilimiz ne görüyor ne konuşuyor nede düşünüyorduk. İnsanlıktan uzaklaşmış, onursuzlaştırılmıştık. Emek emek kazanılan vatan toprakları BOP on listesinin birinci sırasında yerini alırken ve kardeş kardeşin kanı dökerken bu yan kilerin kirli oyunu içinde titreyip, silkinip kendimize gelip Maraş’ta Sütçü İmam ve Erzurum’da Kara Fatma olamıyorduk.

Ve bizler karanlık gecenin sabahını beklerken delice ve korkularımız akarken paçalarımızdan aynada yansıyan yüzümüze bakmaya bile utanırken, daha karanlık bir gecede aydınlık bir sabaha olan inançla yavaş yavaş umuda yelken açan ve Karadeniz’in hırçın dalgalarıyla çarpışan o vapurun onurunu taşımak bile ağır geliyor bize. Ve masmavi gözleriyle bundan seneler önce bu karanlığı parçalayan Samsun’a ayak basınca tün bu azgın kudurmuş köpek sürülerini titreten ve yorgun bedenini karlar üzerinde Kocatepe’de dinlendiren bize onuru, insan olmayı, bağımsızlığı ve vatan kavramını öğreten Mustafa Kemal olamıyoruz. O koskoca yıkılmaz sarsılmaz devrimleri bu itlerin salyalı ağızlarında şuursuzca parçalanmaya bırakan bizler, Cumhuriyet’e sahip çıkamayan bizler ve Lozan’ı Sevr’e teslim eden bizler.

Daha Türk milleti kavramını anlayamayan, Vatan ülküsünden yoksun, Çanakkale’yi unutan bizler. Karanlığın ortasında, Çevremizde ağzı salyalı itler ve postalları altında ezilen AY YILDIZ’LI bayrağımız. Bu gözlerine kan bürümüş itler namusumuza, toprağımıza ve vatanımıza el atarken susan, korkan onursuzlaşan bizler!....

Ve iki seçenek çıkıyor tüm bu karanlığın orta yerinde, şimşekler çakıyor ve gök gürlüyor delice ve Toprağın altında ki Kuvay-i Milliye Şehitleri haykırıyor tüm hücrelerinizi titretircesine…” Ya boynu tasmalı Waşinton ve Vatikan’dan beslenen birer iş birlikçi it olacaksınız ve sahipleriniz sizi yönetip besleyecek. Yada masmavi gözleriyle geceyi aydınlatan onurunu, namusunu ve vatanını satmayan BAĞIMSIZLIK hayranı VE MİLLİ DEMOKRATİK DEVRİMİN TAMAMLAYICISI birer MUSTAFA KEMAL OLACAKSINIZ!...... “MUHTAÇ OLDUĞUN KUDRET DAMARLARINDAKİ ASİL KANDA MEVCUTTUR!.....”

www.hamzaekiz.com