İstanbul’un o vazgeçilmez güzelliğinin kara bulutlarla saklandığı, Boğaz’ın mavi sularının siyaha döndüğü günlerden birisi bugün…Dışardaki dondurucu soğuk, iliklerine oradan da iç organlarına işliyordu. Bacaklarından başlayan ve bedeninden yukarıya çıkan soğuk rüzgar, akciğerlerinden midesine, oradan da kalbine kadar nüfuz ediyordu.

Havanın böylesine kapalı olması, hayata bakışını da karamsarlaştırıyor ve önündeki yoğun iş gününü daha da çekilmez hale sokuyordu. Günün sonunda kendine ödül olarak sahil kenarında bir bardak şarap ısmarlamaya karar verdi. Yalnız insanlar hayatlarına renk katmak için nedense kendilerine sürekli ödüller verirlerdi. Kendilerine ödül verecek birileri olmadığı içindi herhalde …Yalnızdı, çok yalnızdı aslında ama öyle değilmiş gibi davranmayı da çok severdi.

Bu şarap fasılları yeni çıkmıştı hayatında; genelde dost sohbetlerinde içmeye başladığı ve bir süre sonra “2 günde bir” içmeye başladığı bu ölümsüzlerin içeceği,şimdi yalnızlığının da ortağı olmuştu. İçip içip kendine acıyan tiplerde değildi, bunu ayırmak lazım;sadece içip içip hayatı hakkında düşünmeyi ve melankoli yapmayı severdi. Doyumsuz bir bünyesi vardı, hayata, işe, aşka, cinselliğe karşı…Hep daha iyi ve daha fazlasını isterdi…

Saat kaçtı? Herhalde 16.00 filan…Bu saatte pek kimse aramazdı onu, iş yerinde özel konuşmalardan hoşlanmazdı. Telefondaki uzun zamandır adını koyamadığı, yaşanabilecek herhangi bir kıvılcımın bile yanlışlığının bilindiği ama engellenemediği birinden geliyordu. Adam akşam boş olup olmadığını, boşsa beraber şarap içip bulutların ardına saklanmış dolunayın belli belirsiz ışıklarını seyredebileceklerini söyledi. Fazla mı şiirseldi; O hep öyleydi zaten…Neden olmasın alsında bu akşam şarabı paylaşacak birinin olmasına ihtiyacı vardı.Tamamdı o zaman, 7 gibi buluşabilirlerdi, her ne kadar yanlış da olsa…

Aynada kendisini seyretmeye başladı,etek giymeye ve saçlarını uzatmaya başlamıştı; ”kadın” olmayı yeni yeni öğrenen liseli bir kıza benziyordu…Makyajını tazeledi, en azından bunu yapabilirdi, yanlış bile olsa…Saçlarını açtı, daha mı seksi olmuştu?! Önemsiz ne de olsa her zamanki gibi havadan sudan bahsedip, asla özele girmeyip, ayrılacaklardı yine…Ne fark ederdi ki…

Saat 7’de buluştuklarında hava artık dayanılmaz soğuk olmuştu.Kabanına iyice sarındı, sanki üzerinde hiçbirşey yokmuş gibi titriyordu ama belli etmemeye çalıştı,”zayıf kadın”imajı vermek ve bu şekilde yakınlaşmak istiyormuş gibi davranamazdı.Yürümeye başladılar soğuğa ve birlikte yürümelerinin yanlışlığına rağmen. İlk gördükleri bara girmek istedi, orasının güzel bir yer olduğunu söyledi aslında soğuktan donduyordu.

İçerisi loş, sıcak ve kalabalıktı; yani güvenliydi.Yalnız kaldıklarında kendisini daha zor tutacağını, kokusunu daha fazla hissedeceğini ve dokunmak için fırsat kollayacağını biliyordu. Kalabalık iyiydi ilk kez…İlk kez güvenliydi…

Tam şöminenin yanındaki tek boş masaya,aslında dolu olması gereken, “Neden boş Allah’ım bu masa ve neden bu kadar romantik burası” şerzenişleri içinde oturdular. Şarap ve peynir tabağı söylediler…Ve yeniden başladılar yurdum sorunlarından, sektör sorunlarına kadar uzanan ve bilhassa en anlamsız konulardan seçilen konuşmalara…

Şarap şişelerinin biri gidip diğeri gelmeye başlamıştı. Beraberken hep çok eğlenirlerdi zaten ve ne yazık ki çok iyi anlaşırlardı. Bu da alkol seviyesinin Trafik Kanunu’na göre bilmem kaç promil oranında artmasına neden oldu ve fakat fark edilmedi…Kahkalarının daha şuh, daha ezici çıktığını, bakışlarının buğulandığını ve bunların bilhassa yaptığını fark ettiğinde, ne yazık ki yaşanan yanlış giderek önemsizleşmeye ve hatta zevkli bir hale gelmeye başladı. Konunun ne zaman kendilerine geleceğini çok iyi bilerek ve buna uygun mevzular bularak konuşmayı sürdürdüler.Sonunda laf evliliğe geldi…Dınınının!!! Hayır O hala evlenmeyi düşünmüyordu. Ve hatta bundan deli gibi korkuyordu…Tek eşlilik ona göre değildi (mi?). Peki ya O!? Nasıl götürüyordu evlilğini? Zamanın en büyük çapkınlarından olmasına rağmen... Geçmişi bırakmış mıydı peşini veya alışkanlıkları? Tam bu esnada burda kendisiyle ne aradığını da sormak geldi içinden ama sustu. Tüm yanlışlığına rağmen bu günahı yaşamayı seviyordu. Zaten 1 yıldır aynı noktadaydılar, sadece sohbet edip ayrılıyorlardı. Mutlu muydu,ne güzel…Zaten çok güzel bir karısı vardı; kendisinden bu kadar genç ve güzel bir kadınla olmak elbette ki mutluluk verirdi insana. Herkesin gıpta ile baktığı bir kariyere bir de genç ve güzel bir eş eklemişti hayattan başka ne bekleyebilirdi ki…

Bu anda sustu,aslında söylemek istedikleri bunlar değilmiş gibi bakıyordu.Ama toparlayamıyordu.Yanlış bir gecenin,yanlış konuşmalarına dürüstlük katmak lazımdı ya; O ya da diğeri birileri bu geceye artık bir anlam katmalıydı. Adam birden elini uzatıp, kadını kendisine çekti, göğsüne yatırdı. İkisi de sessizliğe büründü…Söylenecek o kadar çok şey vardı ki ama dile geldiği anda herşey hava asılı kalacaktı.

Adam konuşmaya başladı;her ikisi de biliyordu 1 senedir süren bu ilişkinin nereye geleceğini ve her ikisi de birbirlerine karşı bir şeyler hissediyorlardı. Bunca hissedilen duygu varken dile gelmemesi ne kadar acıydı…Saçlarını okşuyordu ve kadın bundan büyük bir zevk alıyordu.O an yalnız olsalardı neler olabileceğini her ikisi de biliyordu.Ve aslında iyi ki yalnız değillerdi. Bu kadar tanınmış iki insanın, böyle saklı bir yerde başbaşa oturması ve birbirlerine sarılmış olmaları ciddi bir sansasyon yaratabilirdi.Ama şu an alkolünde etkisiyle veya alkole de çamur atarak bu umurlarında bile değildi.

Şimdi artık eteklerdeki taşların dökülme zamanıydı…Kadın sessizliğine son verme zamanı geldiğini ve birşeyler söylemesi gerektiğini gerektiğini anladı. O da bekliyordu ne kadar zamandır ona dokunmayı…Geceleri uykusunda O’nu görmekten, hayallerini kurmaktan, gizli saklı köşelerde buluşmaktan yorulmuştu. Ama bu bir rüya gecesiydi ve kapıdan çıktıkları anda hayatlarına geri döneceklerdi.Bu asla ertesi olmayan bir geceydi.Karşılaştıklarında iki meslektaş olarak selamlaşacaklardı.Ve belki de bu gece onların varolan dostluklarının da son gecesi olacaktı.İçinde yaşanmamışlıklar barındıran bir gece olmasını seçmeleri belki de bir yerlerde temiz bir anı bırakmak içindi.

Gece sessizliğe bürünürken içlerindeki ses giderek yükselmeye ve karşı konulmaz bir hal almaya başlamıştı. Birbirlerinin ellerini tutuyorlardı, dokunuşları daha sertleşmeye ve daha tutkulu olmaya başladı.Ama bitecekti, bitmeliydi…Bu bir kış gecesi rüyasıydı ve az sonra kapanacak olan barla birlikte sona erecekti.Garsonlar ışıkları açıp kapamaya ve artık “Kısa kesin de Aydın havası olsun”a getirdikleri iletişimi, masaya bıraktıkları hesapla yoğunlaştırdılar.Hesap ödendi…Kalkılması gerekmekteydi ve birilerinin buna ön ayak olması lazımdı. Kadın adamın kollarından kurtularak, ayağa fırladı. Gitmek lazımdı ve hadiydi!

Kapıya doğru yürümeye başladılar, artık rüyadan uyanmak üzere olan bir insanın tam hatırlayamadığı sahneler gibiydi yaşadıkları…Şimdi yeniden meslektaş olarak yürüyeceklerdi ve meslektaş olarak vedalaşacaklardır.E, o zaman hadi bitsindi artık bu gece, aksi halde gerçekten çok yanlış bir yere gidecekti bu. Bu iş dostluktan gizli kaçamaklara, bu iş duygusallıktan cinselliğe ve bu iş artık heyecandan acıya ve bu iş lanet olsun ki bağlılığa gidecekti. Hadi bitsindi artık bu an ve herkes hayatlarına doğru sarı taksilerle, İstanbul trafiğine nispet, hızla gitselerdi.

Adam birden elini uzatıp, kadının elini tuttu. Boğazına birşey düğümlendiğini hissetti kadın, nasıldı yani…Nasıl yani, bu gece bardan çıktıkları anda bitmemişti. Geceye dair hatırladığı tek an adamın elini tutarak sokakta yürüyüşleri olarak kaldı…Çünkü içinde temiz bir an barındıran tek kare buydu. Daha öncesinde tamamen alkolün ve hormonların etkisi vardı; o an ise, gerçek sahiplenmenini, sevginin ve acının göstergesiydi.

Vedalaştılar adam dudaklarına uzandı, kadın başını çevirdi. Kendilerine nasıl isterlerse öyle bakacaklarını bilmelerine rağmen, iyi dileklerini sundular. Gülümsediler son kez(belki de)…Ve sarı taksiler içinde gerçek hayatlarına doğru yola çıktılar. Bir daha asla eskisi gibi olamayacaklarını bilerek…