İnsanlar aşkı yüzyıllardır acı ile özdeşleştirdiler.Oysa ki insan,acı sever bir mahluk değildir.Tamam Adem ve Havva'dan doğan ve bir nevi akraba evliliğinden türeyen soyumuz kısmen arızalı ama yine de sobaya bir kez dokunup, sonra ellememeyi öğrenecek kadar zekiyiz.

Peki o zaman aşk neden büyük yalnızlıklarla,korkularla özdeşleştiriliyor ki)Aslında aşk,taa içimizdeki kimyevi bir reaksiyonken ve aslında hepimiz o eroin gibi kanımızı zehirleyen,başımızı döndüren etkiden bu kadar memnunken bir gün gelip de ne oluyor ki?

Kimyevi olan herşey biter,ve kimyasallar beynin işlevini azalttığından,uyuşturduğundan aslında önümüzdeki görmeden tutkuyla bağlanırız bizler.Ve aşk,uçup giden bir kadın kokusu,akıllarda kalan bir düş olmaya başladığında hüzne boğuluruz.Bir insan uçucu bir parfümün ardından ağlamamalı.

Ve sevgi denen aslında dünyanın en anaç,en sıcak duygusu, aşkın kimyevi etkileri arasında harcanmaktadır:). Koca bir günün sonunda,size ayak masajı yapabilecek kadar sizi seven, size ve emeğinize değer veren birisi size aşık değil sizi seviyordur.Çünkü aşk,cinsellikle arzularını doyurmaya çalışırken,sevgi denen minik ışık şevkat ile büyütür kendini.

Benim bunu öğrenmem dünya üzerinde geçirdiğim 26 yıl içerisinde oldu.Ama bakıyorum da sanırım erken öğrenmişim,daha az acıyarak,daha az acıtarak.

Sevginin,fedakarlık ve emek gerektirdiği ve aslında daha uzun vadeli yazılmış bir strateji olduğunu bilmek,benim hayata daha güvenle ve inançla bakmamı sağlıyor.

Size bir ömür boyu sürecek bir sevgi diliyorum.

Esra Baykal Çetinkaya