Yansıt silüetimdeki siyah beniz camlı yaşamın özünü
Sakin pencereme vuran organik kent ışıklarına nihai bir sahne ayarında
               Ah kırlangıç kıvamı dudağımda, nerede söyle ismin?
Hava boşluğunda asılmış bir aşkın izlerini korkuttum
Sözcüklere kapattım gizlerimi ne vahim: bir tümcedir bildiğim
Eskiyen bir aşkı geri getiren
Platin bir dama taşı tut elinde, yanılsadığım ne varsa organik bileşiminden
Giz değil, yankı değil, camlardan içeri sızamayan bir kıştayız.
Müebbet hapis cezaları alnımda, önce soğuyup sonra lekelenen
Geniş omuzlu bir hayat: sarkıtlar, gece baskınları
Polisler sanrı gibi geçiyorlar önlerimden
Görüyorlar beni bir vakit; kırık bir vazo; “deymez” diyorlar belli.
     Bir glayöl kıvraklığında sinsice giriyor içime bilinmezliğin ah yaşam!
Aynalara bakabilmek için yansıyorum şimdi yolların aksından.

Sokağa çıktım o gece, kimse görmedi ayak izlerimi.
Silinmişliğim, hiçliğim bir parkın ortasındaki yaşlı çınarlar gibi kapatıyordu önümü.
Bir şehir uyuyordu, korkular da... Bir şehir nasıl uyur?
Tramvay yolunda ışıkları izledim, sonra yola uzandım
Süratle diktim kafaya zehir dolmuş kanımı
          Boşaltıp kendi bedenimin temizliğe hasret damarlarından
Simsiyah bir köşedeydim: YEŞİLÇAM ÇIKMAZI
Simsiyah bir köşedeydim, simsiyah bir köşede çağlar değiştirdim.
Kılıcımı çektim kınından, asfaltın pelerinli ceneviz askerleri girdiler koluma
Sonra üç-beş süvari alayı, haramiler, vahşi kabilelerle çağlarca savaştım.
          Ben bir imparatordum belli ki
Mührümü koydum cebim sanıp yine bir yerlere, tahttan indim.
Hiç bilmem neye yarar devrik bir kral?
Köle tacirleri, amber kaynayan mahalleler, fesli çocuklar,
     En son kanlı gladyatörler devirdim.
Bin çağda yaşamış ne kadar kahraman varsa beyaz bir atla önlerinden geçtim
     Pelerinimi savura savura.
Sonrasında göz kamaştıran bir vitrinin önündeydim.
Elimde kılıç sandığım bir kalem, avcuma sıkıştırılmış bir paçavra
Aynaya baktım, bulanık bir eşkal tespit etti gözlerim.
Yüzüm yoktu, neden?
Bilemiyordum. Saklı bir kitap gibi baktım hep hayata
Yaşamın tüm parlak kıvamlarından uzlaşılmış kelebekler yarattım.
Bilemiyordum. Bir dirilen kahramandı yalnızca bildiğim
          Tarihin tüm ölümsüz aşklarını kendi aşkından üstün sayan.

Külden yaratılmış bir sevda gibi sakladım o paçavrayı
Ertesi sabah uyandığımda nesnelerin dünyasında yerini almış bir hakikatti bu.
Bir sanrı sandığım akşam, hayattan kademeli bir gerçek olup çıkmıştı.
Öyle zamanlar olur ki insan o zamanı içine alır,
     Uyandığımdaysa ben tarihin tüm bileşik zamanlarındandım.
Bütün gece tarihte dolaşarak elime geçen tek buydu, anladım.
Şehir uykusundan uyanmıştı; gündüz gezmelerinde aşıkları gördüm
Zakkumları ve sarmaşık delisi süslü balkonları
Her şey eski bir aşkın çıkartabileceği tüm kabarcıklara dönüşerek kanımı pıhtılaştırdı.
Biliyordum, imkansızlıktı cehennemde son bulmuş bir hayali
     Böylesine pırlanta, yüksüz, yalıtkan ve değerli kılan.
Yatağım yaptığım köşeden kalkıp vitrine yöneldim,
Ne yüzüm vardı ortada, ne çatık kaşlarım, ne bedenim ne sözcüklerim
Bir çağın geçerli yetisinden bir başka çağa geçiş
     Tarihin savruk küllerini rulet masasında yitirmek gibidir.
Harcadığınız her marka yerine geçen kül, yaşınızdan dolanıp yüzünüzde kırışık halini alır.
Bir imparator gibi kalsam farklı mı olurdu diye defalarca sordum kendime
Tek tarihte, bilmem kaçıncı saltanatımla... Ama yok!
Savurup ruhumu, ihtiraslarını tek tek çalmalıydım tüm kahramanlardan.
Karlı ve şantaj dolu bir gecede ne yapılabilirdi ki başka?
Tüm hüzün kokan kıvamlarını çıkartıp üzerini kapatabilirdim kahramanların
Yahut soyutlayabilirdim kendimi ve tiner kokan ciğerlerimi aşkın tarihi bulularından
Ama yapamadım.

Ceketimin cebinden bir fotoğraf çıkarıp insanlara göstermeyi düşündüm
Görenin olup olmadığını sormayı... Sonra köşeye çekilip her geçene gidenlerden söz ettim.
Çareler dinledim kerelerce, “geçer”ler, “unutulur”lar..
Teselli edici sanılan ne varsa hepsini dinledim.
Oysa aşk, dev bir gökdelenin tepesindeki –adını bilmediğim- uçak dikkat ışığıydı.
Öylesine uzak.. Ona uzandım; dolayısıyla aşka,
Gücüm yoktu, bütün gece koca bir tarihte yürümüş, savaşmıştım.
Öldüğünde göğe yükselen safsata aşıkları düşündüm;
Çıplaklığın ve zamanın olmadığı
     Tüm zamanlarda yaşanan
Hiçbir şeyin zamansız olmadığı zamanları aradım tüm tarihte.
Geri döndüğümdeyse bulduğum kendi mabedimdi:
     Kendi zamanımdan bir yapay mabed..
               Aşkın, ışık hızı zamanından...

Zamanın kalibresini bilmediğim her milimetresi için koca bir ömür vergiler ödedim.
Bileklerimden yukarıda, tüm bedenimi baştan ayağa kaplayan YANNIS RITSOS şiirleri...
Hayatın ve aşkın tüm geçirgen yanlarını
          Tüm bulaşıcı hastalıklarını uzak tutmak için yapılmış ince ruhlu bir aşı sayıyordum bunları. Bir şiir bir insanı koruyabilir miydi? Bilmiyordum.
Antika bir mücevher kutusu bulmuştum yıllarca önceleri
               İçinde eskimiş bir ferman
Üzerinde bir kasımdan bir hayata sıçrayabilecek, salgın hastalık büyüleri yazıyordu.
Açmaya korktum ilkin; sonra kahraman yapım girdi devreye –bilirsin vardır köşe gönderlerinde adım-
Kapağı kaldırdım, bir büyü yaptım. Sülfürik bir karışımdı büyü. Bütün mahrem alanlarında dolaştırdım tenimin, sonra tarihte yazılmış tüm yazıtların üzerine döktüm.
Bozuk aksanlı bir kadın yapmıştı tercümesini, kimse duymadı. Tek bir “es” değildi bu bizi kesen.
SS’ler karşımıza dikilmiş, gaz odalarını kolluyorlardı. Öyle Führerciydi demek tarih.
Zamanın kirli ve lekeli her yerinde bir tılsımlı paçavra yansırdı zahiri görünüm verebilen
          Her aynavari şeyin öbür yakasından.

Kapalı anlatımlı bir salonun locaları
     Kırılmış, yapıştırılamaz ve durulmaz bir şiddetle açar kapılarını
Bir oyun entarisi ve mavi bir entrikadır zaman
     Aşkın yedi kat resmiyle Bizans’tan, Aydınlanma Çağı’na uzanan.
Kelimeler yerine hareketler, mekanik plazmalar
YALNIZLIK ve AŞK’a dair bir kabare:
          Bir şeylerin eksik kılındığı,
               Bir şeylerin yerli yerinde durduğu,
Fazlalaştığı ve yansıdığı hummalı bir kabare bu.
Yüzüm yoktu o gece yassı ayna yüzümdeyken, kilitli bir tarih
     Yüzü olmayan bir adamı oynamak ne denli zordur?
Adın neydi söylesene; adın... Yapım eki almadan güzelleşen nedir adın söylesene bana Angolie?
İzle, bak! Sözcüklerin cehenneminde motor seslerinden kaçıp bir rol düştü sana
Seni çağından alıkoyan kimmiş sor!
Bir otoyolda savur direksiyonu, demir köprülerden geç.

Anladım; ne sensin ne ben, kalifiye olmuş bir kabare aslolan
     Danışıklı bir metropol savaşıdır yalnızlık ve aşk üzerine bu kabare
Bir metropol dansı:
     Tarih atlaslarından bakınca içbükey bir aynadan yansıyan.