İzEdebiyat - Kâmuran Esen

Annesi ve babası hayatta olan şanslı kişilerden
biriyim.Üstelik; evlendiği ilk günden bu yana anne-babasına komşu olan ve onlarla aynı sokakta oturan şanslı biri.Ama, bu güzelliğin, bu mutluluğun, bu şansın bir gün son bulacağından öyle korkuyorum ki.
Bir sabah uyandığımda, annemin evinin perdelerini kapalı göreceğimden ve o perdelerin hiç açılmayacağından korkuyorum.
Her dini bayramda, bayramın ilk günü evlerine koşup, ellerini öpmeye alışkın olduğum annemin ve babamın; bir bayramda artık hayatta olmayacağından korkuyorum.
Değneğinden kuvvet alarak evimin önünden camiye giden babamı, bir gün görememekten korkuyorum.
Hasta olduğumda annemim bana içmem için yapıp getirdiği o güzel çorbayı bir daha hiç içememekten korkuyorum.
Özel günlerde dört kardeşin bir araya geldiğimiz baba evimin, er-geç bir gün sessiz, ıssız bir karanlığa, kimsesizliğe terkedileceğinden korkuyorum.
Annemim babamın hayır dualarının üzerimden eksileceğinden; sanki böylece güneşime bir perde çekileceğinden korkuyorum.
Çıktığım bir seyahat dönüşü evimin ışıkları yandığında; annemden, “ Aaaaa! Kızım, geldiniz mi? ” diye bir telefon alamamaktan korkuyorum.
Evime gelirken önünden geçtiğim annemin evinden, başkalarına ait sesler duymaktan, başkalarına ait yaşam belirtileri görmekten korkuyorum.
Onların yokluğunda; yaşamdan hiç zevk alamamaktan, her günümün yasla geçecek olmasından korkuyorum.
Akşamdan sonra her evin ışığı yanacak ama annemin evi karanlıkta kalacak, pencerelerinden hiç ışık sızmayacak diye korkuyorum.
Annemim boncuk gibi açan menekşelerini, sardunyalarını; bir gün solmuş veya kurumuş görmekten korkuyorum.
Bir gün, hiç kimsenin artık bana; “Annene - babana selâm söyle.” demeyeceğinden korkuyorum.
Bir gün, annemi ve babamı çok özlediğime dair şiirler yazmaktan korkuyorum.
Annemi babamı doktora götürdüğüm, kendilerine ilâç aldığım günlerin bir gün son bulmasından korkuyorum.
Annemim sütlü çöreğini yemekten; babamın dini öykülerini dinlemekten mahrum kalacağımdan korkuyorum.
Ve yine bir gün; insanların bana onların yokluğuna alışmamı öğütleyeceklerinden, acımı paylaşacaklarından korkuyorum.
Annemi ve babamı istemeden incitmekten, bana kırgın olarak gidebileceklerinden korkuyorum.
Onların bir yaş daha ihtiyarladığını görememekten korkuyorum.
Korkuyorum....Korkuyorum.....