FIRTINANIN GÖZÜNE YOLCULUK…


Martı çığlıkları ile geldi yağmur bulutları, kapkara ve kasvetli..En mutlu anda bile içinize hüznü,sıkıntıyı doldururcasına.Gözlerinde gözlerini aradı,yağmur bulutları arasında güneşi arar gibi.. Sözlerinde ışıltıyı ,sevecenliği aradı,yağmur damlalarındaki gizli melodiyi arar gibi..

Sonra bir kayıkla yelken açtı,tam fırtınanın gözüne . varacağı yer onu rahatlatacakmış gibi… Düşen damlaların ölüşünü seyretti,denizin alaca karanlığında.Kirlenmiş duygularından arınırmışçasına ellerindeki damlaları sevdi.
Sevdiği sadece yağmur muydu yoksa yağmura gizlediği duyguları mıydı?Yoksa yağmuru duygularını ortaya çıkardığı için mi seviyordu?Cevaplar umurunda değildi;sorularla başı dertteydi onun… Her an patlama hazır tomurcuklardı sorular beyninde…

Üşümeye başlamıştı;soğukluk beynindeydi,çevresini saran karanlık havada değil.Kötü düşüncelere,ve duygusallığa kapıldığında hep üşürdü zaten.Kıyıdan çok uzaklaşmıştı.Bu kadarını yapabileceğine kendinin bile inancı yokken ta buralara gelmişti. Hep atmayı planlayıp atamadığı adımlarla geçen günlerine dönüp bakarmışçasına şehrin çok uzaklarda kalmış karanlığına baktı. Fırtınanın gözüne doğru çıktığı yolculukta, gideceği yolda karanlıktı,ama sıcak bir gülümseyişe ulaşmanın yoluydu karanlık deniz….

--“Uyumalı mı?” diye düşündü.

Uyku yarı ölüm demekti.Dalgalara girip çıkan kayığı batsa da , gök daha çok kararsa da uyurken göremezdi.Göremez miydi?

--“Yine kaçıyorsun!!” dedi birisi ona.

Kısık ,sitemkar bir sesti bu. İrkildi. Bu deli dalgaların arasında yalnız olduğunu düşünüyordu.

--“Sen körpecik mutluluklara bile hazır değilsin.”dedi aynı ses..
Artık iyice emindi yalnız olmadığına…

--“Buradayım” dedi ses –“Aşağıda”

Kayığın içine baktı.Hep ileriye bakardı zaten;

--“İnsanlar yere bakarak yürüyorlar;hep ezikler ufukları dar” derdi. Şimdi ise ufuklara bakmaktan önündekini kaçırmıştı.Tam karşısındaki oturakta küçük bir tarla faresi oturuyordu. Bir fareye oranla oldukça sevimliydi.

--“Düşlerle kavgan bitmedi mi hala?”dedi fare.

--“Sen…Sen bir faresin,konuşamazsın ki?!”dedi

--“Bu bir masal ,masallarda herşey olur;düşler gerçek olur,hayvanlar konuşur,hatta seni,sana bile anlatır “dedi fare.

--“Zaten bunu biliyorsun;neden şaşırmış gibisin ki?Derdin masala kapılıp düşlerle,ulaşılmazlarla olan kavganı bitirmek değil miydi?”diye sordu.

--“Sen..Sen akıllı bir faresin”dedi gülümseyerek.

--“Ben aynayım “dedi fare. “Ben senin görmek ve duymak istemediklerinin yansımasıyım"”dedi.

Küçük bir gül çıkardı ,verdi.Üzeri yağmurdan damlacıklarla dolmuş,yavruağzı bir güldü.

--Bu renk gül olmaz”dedi.

--“Ama hep olsun isterdin değil mi?” diye güldü fare.

--“Çünkü bu renk içinde çok şey anlatır.Biraz koyulaşırsa,umut olur adı;solarsa,umutsuzluk olur değil mi?Hayatın anlam yüklemekle geçti. Bana bunu hiç düşlemediğin masalını anlatma…”

Sustular; bir anda çok fazla yüklenmiş gibi geldi. Dalga ve rüzgar sesi hakimdi şimdi. Elleri üşüyordu.Cebine soktu,fermuarını da boynuna kadar çekti. Gül şimdi, oturduğu tahtanın yanında duruyordu. Gözlerine dik dik bakan fareyle gözgöze gelmemeye çalıştı. Yalnız kalmayı istemişti halbuki… Kafasının karışmasından hiç hoşlanmazdı. Ama şimdi neden şehri bir anda,hele de bu havada terkettiğini düşünmeye başlamıştı. Bu havada tek başına işi neydi burada?Nerden çıkmıştı bu fare?

--“Nerden çıktın sen?”diye bağırdı.

Fare gülümsedi:

--“Vicdanının ve beyninin arasındaki uyuşmazlığın sonucu ortaya çıktım ben..” dedi.

--“Benim varolmamı istemeseydin gelmezdim..”dedi.

--“Bu kadarı da fazla”diye düşündü. Birden kayıkta olduğunu unutup ayağa fırladı,ve sendeleyerek tekrar yerine oturdu.

--“Boşuna uğraşma beni bu kayıktan atamazsın;attığını düşünelim ne geçecek eline?Ne de olsa bu seferde beni neden attığını düşüneceksin.Madem bu sonucu biliyoruz bırakta sana yardım edeyim” dedi.

Kalbi çarpıyordu.Hem düşebilme ihtimali hem de yaşadıkları yüzünden elleri titremeye başladı. En sert bakışlarını takınarak farenin gözlerinin içine baktı. Ve ilk kez fark etti ki koyu ve karşı konulmaz bakışlar yeşildi.

--“Tanrım; yeşil gözlü bir fareyle konuşuyorum”.
Ama kabullenmek istemese de içinden bu ayna oyununun aslında kendisi için bir şans olduğunu hissediyordu.

--“Peki ayna;söyle bakalım bu havada , bu fırtınalı denizin ortasında işim ne?”


--“Önce şu özelliğinin farkına varmalısın;sen yaşadığın her kötü olaydan başkalarını sorumlu tutuyorsun. Onlara diş bileyip , sıkışınca da kaçıyorsun. Ama şimdi son çıkmazdasın. Çünkü fırtınanın gözüne doğru yapmaya karar verdiğin bu yolculuk süresince sana aslında olayların başka boyutları olduğunu da anlatacağım. Sana ayna olacağım. Aslında başkalarını suçlarken,kendi acizliğinden ve akılsızlığından dolayı kendinden nefret ettiğini ,kaçtığının onlar değil kendi vicdanın olduğunu göstereceğim. Biliyorum ki sen;fırtınanın gözüne ulaşsan dahi orada gördüğün hiçbir güzellikle mutlu olmayacaksın. Çünkü vicdanınla yüzleşmeden nereye gidersen git huzuru bulamayacaksın.”dedi su yeşili ,içten bakışlı fare…

Fare konuşurken gözlerini ondan ayıramadığını ve dalıp gittiğini farkederek silkindi. Kendini bu kadar kolay teslim etmemeliydi. Ayrıca bugüne kadar çokta kötü şeyler yapmamıştı. Kimse onu suçlayamazdı. Ortamlar ve şartlar gereği davranmıştı. Şimdi ise “vicdani hesaplaşma”diyerek buğulu gözlerine daldığı fareyi dinliyordu. İçinin titrediğini hissetti. Hava soğudu diye düşündü.Yağmur dinmişti ama dalgalar hala acımasızca kayığı bir o yana bir bu yana sallıyorlardı.

--“Belki de az kaldı fırtınanın gözüne”diye düşündü.

--“Boşuna heveslenme daha yolumuz uzun”dedi fare gülerek.