Karanlıklara sarıldığın zamanlarda, sen uyurken yanlışlıkla açtıkları lamba gibi karşına çıkıyor. Sen fazla umursamayıp, kendin kalmaya çalışıp onu fazla sevmemeye çalışıyorsun. Çünkü biliyorsun. Gardını ne kadar düşürür ve ne kadar birine bağlanırsan o kadar incinirsin. O senin bu tavırlarına aldırmayıp tatlı tatlı gülüyor, seni sevdiğinden sana ‘’salak şey’’ diyor ve bir an geliyor sorun sende değil bende hesabı çıkıp gidiyor. Evet… Aşk dedikleri şey, ani başlayabildiği gibi ani de bitebiliyor. Oysaki sen kalkanı yeni yere indirmiştin. Neyse dert değil. Hemen yanı başında zaten.

Eskiden olsa ‘’böyle bir şey olabilir mi?’’ veya ‘’ sen kimsin ya?’’ çıkışları yapıp haklı çıkana kadar konuşmayı uzatırdım. Canını yakmaya çalışırdım fakat artık halim yok. Bir yandan seviniyorum aslında gidişine… Olgunlaşıyorum belli ki. Duygularla, ince düşünmelerle, tek birine bağlı olarak yaşamayla hayat denilen savaşın kazanılamayacağını biliyorum. Öyle ki ya avcısındır, ya av… Ya çalışansındır, ya patron… Ya güçsündür, ya da güçlünün yanındasındır. Böyle yazıyorum ama üzülüyorum haliyle… Sanki o damarlarımda gezen yüksek bir promildi, aniden etkisini yitirdi ve beni sahte cennetinden bir anda dünyaya doğru iteledi.

Yıprandıkça duygusuzlaşıyorum belki ama ayrılıklarda esas neden kişilerde değil ilişkinin ta kendisinde. O mu seni bıraktı veya sen mi onu bıraktın sorularını bırakıp büyük resmi görebilecek kadar cesaretliysek rahatlıkla itiraf etmeliyiz… Ne yaparsan yap sevdiğin sana yetmiyor, yetmeyecek… Evet! İçten içe daha güzelini, daha mutlu edeni, daha yenisi ve tabi ki daha iyisi ilgimizi çekecektir. Bu da olağandır.

Bu yüzden karanlıklarıma dönüyorum yeni baştan. Birine bağlı olarak yaşanan hayatın, hayatın kendi gibi geçici olduğu hatırlıyor ve istediğim doğrultuda yaşadığım, davrandığım ve düşündüğüm günleri kucaklıyorum…