Biliyorum… Konu başlığı sadece bir hayalden ibaret… Aynı zamanda toplumsal çöküşü de ele alırsak, yazacağım şeylerin, öngördüğünüz gibi olması da pekala olağan… Yine de biraz sevgi, biraz da promil eşliğinde yazmaya başladığım şu satırlara, az biraz saygı duyar ve hemen yargılamaya gerek duymadan, insan gibi düşünmeyi tercih ettiğinizde, göreceksiniz ki; ihtiyacımız olan şey sadece bir avuç iyi insan.

Bu bir avuç iyi insan; kah hayatlarımızdaki yörüngeye, kah ise boynumuzun kıldan ince olduğu kutsal topraklardaki yönetime girebilse ve beraberinde her iki yerde de güçlü kalabilse; eminim ki bu iki yerdeki umutsuzluk en kısa sürede son bulacak. Öyle ya… İstediğin sevgiyi bulabilmen için önce sevdiklerine fedakarlık yapabilmen; vatandaştan da sağ duyu alabilmen için de, önce halktan biri olduğunu ispatlaman gerek… Bunu da sadece bir avuç iyi insan; hiç korkmadan ve beraberinde hiçbir beklenti içinde olmadan yapar.

Amma velakin; kolay ve rahat bir yaşamın olabilmesi için, ne yazık ki Ademoğlu, ilk önce kötülerin yolundan gitmeyi tercih ediyor. Bu kötülerden korkan; onlar kadar risk alamayan ve kafası basmayan salaklar ve kendilerine salak dendiğinde alınan ve kah IQ, kah ise üniversite testine soksan, başarısız sonuç alabileceği aşikar olan bu salaklar; kötülere ekmek parası için biat etmek zorunda kalıyor; iyi olmanın bedelini çok ağır ödeyip sağ kalanlar ise; kötüleri cezalandırmanın en doğru yol olduğuna inandığından; gaddarlıkları tekrar iyi olmalarını engelliyor.

Bu yüzden de; bu üç tip kötü, kendi aralarında şahsi çıkarları uğruna kavgalar verirken, ne şahsi hayatlarında, ne de toplumda iyi şeyler olabiliyor… Adım gibi eminim ki, bu kötülük ve onun saçtığı bu nefret enerjisi yüzünden; ne kış ayında lapa lapa kar yağabiliyor, ne de yaz ayında Güneş, sadece tatlı bir bronzlaştırmayla yetiniyor… Aksine; kış, kar yerine, sellerle cezalandırıyor; yaz ise, öldürücü sıcaklığı ile her yeni sabaha aynı kiniyle uyanıyor.

Fazla uzatmaya gerek yok… Bunların hepsi ama hepsi önlenebilirdi ta tarihin en başından dahi… Yeter ki; insan özel olmadığını kabullensin… Yeter ki; insan en iyisini hak etmediğini bilsin… Yeter ki; insan haddini ve hududunu bilsin… Bu baktığında bu kadar kolaydı aslında amma velakin artık çok geç… Hepimizin ve herkesin hakkında Hakk’tan hak ettiğinin olması dileğiyle…