Şeytan ile Rabb arasındaki kavga tamamen realiteden kaynaklanmaktadır. Baktığında Şeytan; Rabb dışında hiçbir şeye biat etmeyen bir varlıktır. Bu yüzden de onun sınavı bizlerin ilk atası Hz Adem’dir.

Biraz düşündüğünde Rabb’in yarattıkları arasında en çok zaafı olan, ister çamur, ister balçık de, gün sonunda dandirikten teyyare yaratılan bir canlıdır insan. Bu yüzden de bu kadar kusurlu olduğu için en büyük armağana sahiptir. Nedir o? Özgür düşünme ve bağımsız olabilme hürriyeti.

Öyle ya; Rabb sadece insana kendi olabilme hürriyeti vermiştir. Amma velakin her seferinde O’nu öven şeytan, bu durum karşısında tabi ki hoşnut olmamıştır. Öyle ya o ateşten yaratılandır… O bilge olandır… Yine o sadece Rabb’ine biat edendir… Bu yüzden nasıl olur da o, Rabbi dışında başka birine biat edebilirdi ki? En basiti böylesine kusurlu bir canlı nasıl onun Rabb’ini övebilir, Rabb’inin değerini bilebilirdi ki?

Bu da bizi günümüze getiriyor… Şeytan’ın her seferinde unuttuğu bir şey var. Gün sonunda hepimiz O’ndan geliyoruz. Haliyle peygamberlerin yolundan da şaşılsa, peygamberler kişisel hırslar için harcansa da, bilmediği dilde kutsal kitapta yazanları tekrarlayarak ritüelleri tekrarlayanlar olsa da, Rabb yolunda ilerleyenler mutlaka olacaktır belki de şundan uzak durun dedikleri O’nu en çok anlayanlar olacaktır.

Bunun nedeni de cennet vaadi, ukalalık ya da bencillik değil… Tamamen realite. Bana her yeni bir güne uyanma şansı veren bir Yaratan karşısında niye kişisel şeylere yenileyim? Niye toplumun çoğunluğu öyle düşünüyor diye ben de öyle düşünüyor olayım? Beni ilgilendirmiyor ki toplum… Ben; benim. Alp’im.

Bu yüzden ben senin beklediğin gibi olmayan kullardan olmaya çalışıyorum… Evet türlü türlü senaryoların var, evet belki gururun kırıldı bize biat etmen söylendiği için… Fakat konu biz değiliz konu senin sınavın… Haliyle sen de çok kasma… Baba’dır… Vardır illa bir bildiği. Hep öyle değil miydi zaten?