Sen hep yağmurda sırılsıklam ıslanmak istedin, yağmur damlalarını tek tek hissetmek için her şeyi göze aldın; ben ise yağmur yağacağını ön görüp şemsiyemle seni yağmurdan korumak.

Sen hep hissederek, bata çıka, hayatına devam etmeyi tercih ettin. En karanlık odalarda sessizce yok bir şey diyerek ağladın, güzel bir yemek masamızda kahkahalara boğuldun, beni hissettin, sonra sanki hiçbir şey olmamış gibi benden delice nefret ettin… Ben ise güçsüzleştim, güçsüzlüğümü tekrar güce çevirmenin yollarını aradım, gücüme kavuşunca da tekrar ben oldum.

Sen sanki yaşlılık, emeklilik veya her an kimsesiz kalma gibi durumlar yokmuşçasına bir yerlerde bulunmanın, bir değer olduğuna inandın. İçten içe gösteriş yapmanın hazzını yaşadın. Bense olası senaryolar karşısında garanticiliğin, B, C hatta D planlarımın olmasıyla ve vakti geldiğinde bu planlarımı uygulamanın hazzıyla her sabaha uyanmayı tercih ettim.

İşte… Şimdi buradayız. Karşılıklı birbirimizin gözlerinin içine bakıyor ve bir diğerimiz, diğerinin onu anlamasını istiyor. O yüzden hemen hemen her şeyde olduğu gibi bu iş de bana düşüyor. Neden? Çünkü sen sadece kendince haklısın, bense objektif gözle bakıldığında haklıyım.

Bu yüzden bu çatlamayı çözmek için şu soruları sormamız gerekiyor. O da tabi ki bize kalsın. Buradan paylaşacak halim yok. Hayır nedir yani? Burada bedava ilişki koçluğu mu yapıyoruz? Gider sorarsınız psikoloğunuza, o da ilişkiniz için siz hiçbir şey yapmamanıza rağmen ‘’en iyisini hak ediyorsun canım’’ diyerek manipüle eder. Bunu duyan sizler de ‘’aman iyi ben de sıkıntı yokmuş’’ der, bayarsınız paraları her seans sonu… Kaldı ki bu da beni hiç ilgilendirmez. Niye ilgilendirsin ki? Her seferinde kendi hayatlarınızda objektif sorun gidericileri dinlemek yerine, öznel düşünceleri dinleyenlerin sonu ne olacaktı? Hak ettikleri mutluluk mu? O bende var çok şükür. Bu da çatlatmaydı.