Hatýrlamadýðým sayýdaki bilmem kaçýncý biramý yudumlarken, yine karþýmda o kadýný görüyordum. Gözlerinin içi yine bana karþý sevgisiz, gülüþü sahte, düþünceleri ise salt bencil… Dýþarýdan sadece maskesini bilenler için ise o tamamen bir iyilik meleði, bense koca bir yobaz, biraz da yalnýzlýklar prensi.

Evvelden olsa çok þükür ki; bana benzemeyen bir evladýmýz oldu derdim ama þimdi bakýyorum da ne yazýk ki, ama ne yazýk ki, týpký ona benzeyen bir kýzýmýz olmuþ. Hayatý algýlayýþ biçimi, hal ve hareketleri ve tabi ki doyumsuzluðu ayný annesi… Halbuki anneler günü bugün… Hemen hemen herkes ya kadýnýnýn ya da annesinin anneler gününü kutluyor, ben ise deðil artýk onunla böyle bir günü kutlamak, hiçbir ortak noktamýz dahi olmasýn istiyordum.

Fakat söyleyemiyordum bu düþüncelerimi kimseye… Nasýl söyleyebilirdim ki? Az biraz çýtlatsam hemen “bir kýzýnýz var sizin”, “bari kýzýn için sabret, daha çok küçük”, “hepimizin iniþleri çýkýþlarý oluyor” tarzý konuþmalara maruz kalýyordum. Ýyi de ben siz deðilim bu bir, o da sizin bildiðiniz gibi biri deðil bu da iki.

Bu yüzden de onun her düþüncesizliði, her ani ve bencil kararý, her özgürlük adý altýnda ahlaksýzlýðý ve aptallýðý için kalabildiðim kadar sessiz kalýyor ve her yeni gün; her geçen günden daha fazlasýný içerek onu olabildiðince eleþtirmemeye çalýþýyordum.

Niye? Çünkü sözler verilmiþti bir kere… Yeminler edilmiþti. Bunlar bazý deðerleri ciddiye alan insanlar için önemli þeylerdir. Bu kararlarý da ben vermiþtim. Haliyle ses çýkarmadan paþa paþa sonuçlarýna da yine ben katlanmalýydým. Dýþarýya karþý belki pekala güçlü kalabilirken; içeride, onunla güçsüz, mutsuz ve her an arkadan hançerlenecekmiþçesine güvensiz hissetmeyi de kabullenmeliydim.

Sýrf þahsi istekleri olmadýðýndan, olsa dahi mutluluðun o olmadýðýný ön göremeyen, o nefret dolu gözleri bana bakarken, keþke diyordum… Keþke daha öncesinde daha erken davransaydým da, hiç anne olmasaydý diyordum… Keþke deðil ‘bizim’ kýzýmýz, ‘onun’ kýzý Dünya’ya gelmeseydi… Hiç bu kadar ilerlemeseydik… Keþke onun ya da benim bu yanlýþ birlikteliði direkt kesip atma þansýmýz olsaydý diyordum… Belki bu duam kabul olmuþtur paralel evrende… Ya da zaman bir þekilde tersine akmýþ ve doðru zamanda doðru kararlar verilmiþtir. Ýnþallah böyle olmuþtur.

Öyle ya… Ayýbý yok bu iþlerin. Herkes týpký mitolojideki Hera gibi anne olamaz, olmamalý da… Sonuçlarýný tarih boyunca gördük, görüyoruz ve göreceðiz de… Geri kalan gerçek anneler ve bencilliðini aþan kadýnlarýmýz ise iyi ki var.