Bir damla su, yada bir kum tanesi. Ve bir damla insan şu koca dünyada. Bir tane dünya kos koca evrende. Tüm parçalarını alıp evrenin saya saya evrene ulaşabilirsin. İyiyle ya da kötüyle başlayıp damla damla gidip evrene ulaşabilirsin. Evren içinde var olan her şeyin kollektif çalışmasıyla vardır. Senin kötülüğün yada senin iyiliğin; senin doğumun yada ölümün... bunların hepsi evrene katkı sunmak için hayatın emriyle yaratılır. Sen ya efendisisin seçtiğin koşulların. Yada tümüyle kölesisin senin için seçilen koşulların. Ya hayattasın ve farkındasın hayatın; ya da bir ölü gibi farkında olmadan yaşıyorsun. Nefes alıp vermenin nedenine vakıf olmadan zamanını çalıyorsun dünyanın.
Peki neye borçlusun varlığını ey insan? Bir dişi ve erkeğin (yani iki zıt yapının) kollektif çalışması değilmi bedeninin var olmasını sağlayan? Oysa mutsuzsan eğer, ilk suçlayacağın onlardır. Lanetler yağdırırsın sana hayatı sunan tüm dengelere. Bedduanın bini bir paradır kopası dilinde sana hayatı yaratanlara. Aktörlüğü ve hayatını bir birine karıştırmış aptal bir tiyatro sanatçısı gibi saçma sapan bir düzen kurarsın kendine. Ve o tiyatro sanatçısı gibi ya kendini maddelere bağlarsın, yada sım sıkı tutunursun köleliğinin bağlarına. Senin için mutlu bir yaşam yoktur artık. Mutluluğu elinin tersiyle itmişsindir senden çok uzaklara. Hayatına bir sürü duvarlar örersin tuğlaları hep dışarıdan alarak. Bir şeyler biriktirirsin durmadan. Belki pul, bir sürü elektronik ıvır zıvır. Belki bir sürü okumayacağın kitap yada dinlemeyeceğin müzikler. Belki bir başka canlı türüne hayran olursun. Onun tavırlarındaki saflık büyüler seni. Onun saflığında ararsın yitirdiğin saflığını. Ama bulamazsın. Hiç bir şey avutamaz seni. Ölmek istersin yaşamk konusundaki cesaretsizliğin bu isteğinin de önüne geçer. Oysa bilmez misin ki ey insan, isteklerin parmaklarının ucundadır.
Evet belki kötüsün. Ancak biliyorsun iyiliği de. Belki iyisin ve biliyorsun ne olduğunu kötülüğün. Belki tümüyle sadıksın çünkü en iyi bilen sensin murailiğin neler kaybettireceğini sana. Belkide farkındasın zorluğunu sadıklığın getireceği değişimin ve bu yüzden büsbütün muraisin. Karşıtını bilmeden yaşanamaz hiç bir duygu. Örneğin bir kör bilincindedir aydınlığın ve karanlığın. Bu yüzden bilir evine kör olmayan biri geldiğinde ışığa ihtiyacı olduğunu. Ancak sen farkındamısın neler bildiğinin? Ne olursa olsun her şeyin ucunda evrene kafa tutan sen varsın. Evrenin başından başlayıp ucuna kadar gelen her şey ya İnsana çıkar yada inSANA. YA KÜÇÜK İNSANSIN SEN YADA EN BÜYÜĞÜSÜN EVRENİN. YA KURTAR KENDİNİ TÜM BAĞLARINDAN, yada boğ kendini büsbütün ve kurtul evrenden. Ve evreni kurtar kendinden. Seçim tümüyle senin ey insan. Unutma! Seçimin ne olursa olsun, uzanıp almaya bakar.
Sevgi ve mutlulukla kal evrene kafa tutan türün evladı.