Ey aşk! Kanımı tutuşturuyorsun. Göz kapaklarının ardındaki barajın duvarlarını çatlatıyorsun. Sen öyle bir virüssün ki, kendini her şeye kopyalıyorsun. Güzel bir şarkı, ya da alınan temiz bir nefes. Hiç farketmez. Her şeyde maşuğa ait bir hatıra varmış, ya da yaşanacakmış gibi gösteriyorsun. Onsuz alınan temiz bir nefes, içilen bir yudum tertemiz su ya da dinlenen güzel bir ezgi haram sana göre. Her yol ona çıkıyor mesela. Dokunulan her güzel şeyde ondan bir şey arattırıyorsun. Bir damla su ya da bir demet sıcak ışıkta o var mutlaka. Güzel şarkıların tümünün tınısı ona ayarlı. Tüm güzel sesleri onun sesiyle akort ediyorsun. Tüm dünya, hatta tüm evren ona kessin istiyorsun.

Ey aşk! Eskiden böyle değildim ben. Ne yaptın sen bana? Zihnimi masumlaştırıyorsun. İçimde sen varken zihnime masum bir çocuk gelip yerleşiyor. Bahar yeline uyup kelebeklerin ve çiçeklerin peşinden koşmak istiyorum. Kuşlara özenip göğe çekilmek istiyorum mesela. Sonra rengarenk balıklarla deniz dibine kumdan kaleler yapmak geliyor içimden. Hiç bir dalganın gelip bulamayacağı ve bulup yıkamayacağı kaleler. Mütemadiyen baharda henüz açmış kır çiçeklerinin kokusundan burnumun direği sızlıyor. Hiç bir çiçeği koparmadan, canlılığını ve kokusunu koruyarak, toprağıyla ve çiçeklerin hayatıyla birlikte ona sunmak istiyorum. Sonra sonsuz kırların huzuru gelip kaplıyor aklımı ve orada kalıyor. Onu da paylaşmak istiyorum onunla. El ele koşmak, yan yana uzanıp kırlara taze bahar yelini ciğerlerime çekmek istiyorum. Onun yüzüme dokunan parmaklarının arasından sızıp yüzümü okşayan bahar yellerine teslim etmek istiyorum onun parmaklarının getirip kalbime yerleştirdiği huzurdan yaptığım renkli uçurtmalarımı. Bırak diyorum, bırak kaplasın gökyüzünü uçurtmalar. Sonra bir bebeğin annesinin kucağındayken ve karnı tokken onu saran tatlı uykusu gelip sarıyor zihnimi. Ve en masum düşlere teslim oluyor bilincim.

Ey aşk! Her yürek atımında seni içime dolduran o tatlı masal perisine teşekkür etmek istiyorum. Aldığım her nefeste seni içime çekiyorum durmadan. Ve aldığım her nefes dışarı çıkarken onun adıyla çıkmalı ya da ona gerçeğin söyleyebileceğim kadarını söyleyerek çıkmalı diyorum. Sonra aklımın arka planında yeni yeni programlar tasarlıyorum. Onu tanımaya ve onu anlamaya ayarlı programlar. Ve onun adıyla kodlanmış programlar. Tüm programlarım aşk dilinde yeniden yazılıyor. Hepsi onun yüzünden. Tüm evren aşka kesiyor ve tüm evren aşka sema dönüyor.

Ey aşk! Şimdi gidip yerleş onun yüreğine. Yerleşki sözcüklerimin ne anlama geldiğini anlayıp yalnızlık çekmesin sevgili. Hiç kimse yoksa bile yakınlarında, evrenin bir köşesinde onun için atan bir yürek olduğunu bilsin. Git ona söyle aşk bu yazdıklarımın tümünü. Bahar yeli ol, çocuk ol, bir bebeğin uykusu ol ve usul usul fısılda kulaklarına sözlerimin tümünü. Ve söyle ona aşk. İyiki var, ve iyiki ben onu seviyorum.