Bir çocuğunu askere yolluyorsun. Diğeri PKK’ya katılıyor. Oğlun izine geldiğinde PKK’lı kardeşinin cenazesiyle karşılaşıyor. Bu ne yaman bir dramdır. Bu ne felakettir. Allah aileye sabır versin.
Ülkemin terör sorunu hakkında siyasetçiler, aydınlar, işadamları, askerler, bakanlar, bilim adamları, vatandaşlar hep yazdı-çizdi-konuştu. Şimdi de ben iki kelime etmek istiyorum. Kafadan girecem konuya, dikkatli olun.
Ekonomi büyüyor diyorlar ama sadece patronların banka hesapları büyüyor ve halk hala açlık-sefalet-yoksullukla boğuşuyor.. Öfke ve çaresizlik büyüyor, büyüyor.. Sorun da burada başlıyor.
Açık seçik söylüyorum eğer bu ülkenin %90’ı yoksul olmasaydı ve bu ülkenin doğu illeri geri kalmışlık ve fakirlikte batıya oranla çok daha derin bir batağa saplanmış olmasaydı terör örgütü kendine bu yandaşları bulamayacaktı.
Devlete ve sisteme duyulan öfkenin en büyük nedeni siyasi değil tamamen ekonomik eşitsizlik ve adaletsizliktir. Karnı tok, sırtı pek, hayatından genel manada memnun bir adam niye dağa çıkıp eline silah alsın? En fazla olacak olan siyasi bir platformda memnuniyetsizliklerini dile getirmek olacaktır.
Adama aç, adam bin bir mahrumiyet ve haksızlıkla yaşıyor. Adaletsizliği görüyor, düzelmesi için bir umut göremiyor.. insanca bir yaşam için umudu yok, adalet için umudu yok, çocukları için umudu yok.. Gelecekten umudunu kesmiş.
Böyle ruh halindeki birisini içine düştüğü bunalımın içinde yönlendirmek zor değil ki.. Yarasını kaşıyıp daha da dolduracaksın, sonra da ona bu öfkesini yönlendireceği bir yol vereceksin..
Vatandaş içine düştüğü yanlışı gördüğünde ise zaten iş işten geçmiş ve kendini terör batağına boğazına kadar batmış buluyor..
Öfkenin ve umutsuzluğun; terör askerlerinin en büyük kaynağı ekonomik eşitsizlik ve adaletsizlik..
Yoksulluk ve adaletsizliğin belini kıran terörün de belini kırar. Yoksa daha çok acılar çekilecek ne yazık ki.