Engelleri aşmak için bizler elimizden gelen çabayı sarfediyor muyuz? Hayır bence sarfetmiyoruz bunu niçin söylüyorum? Cevabı şudur: Alıştığımız tek şey her zaman işin kolayına kaçmaktır. Neden önümüze çıkan ilk engelde yenilgiyi kabul edip kaçmayı kendimiz için daha kolay bir yol olarak görüyoruz?
Pes edip yorulduk demek bir çoğumuz için en basit ve arkasına saklanılacak bir bahane olarak görülmüştür. Zoru görüp kaçmak yerine engellerin üzerine gitmeli, zorlukların üstesinden gelmeliyiz. Engelliler şunu da anlatabilmelidir en yakınlarından başlayarak: Önümüze çıkan engeller arkasına saklanılacak bir bahane değidir, aksine üzerine gidilip savaşılarak zaferle sonuçlandırılmaklıdır. Onların da bir görevi var görevleri bizim yanımızda yer alarak kazandığımız bu zaferin sevincine ortak olmaktır. Düştüğümüz yerden birisinin elimizden tutup kaldırmasını beklemek yerine biz kendimiz düştüğümüz yerden kalkıp zoru başarabildiğimizi herkese gösterebilmeliyiz. Düştüğümüz yerden kendimiz kalkmak yerine birisi gelecek de bizi buradan kaldıracak diye beklersek düştüğümüz yerde kala kalırız. En azından birilerine muhtaç olmadığımızı kendi ayaklarımız üzerinde durabildiğimizi her şekilde insanlara gösterebilmeliyiz.
Bizler engelli değiliz aslında bizlere engelli diyenler kendileri engellidir diyerek onların görmek istemediği başarılarımızla övünmeliyiz. Mesela gözleri görmeyen bir kişinin neler başarabildiğini anlatarak, tekerlekli sandalye ile gezen bir kişinin nerelerde hangi engellerle baş edebildiğini göstererek, kulağı duymayan bir insanın sadece kulağa ihtiyacı olmadan insanlarla nasıl irtibat kurabildiğini gösterebilmeliyiz. Yani anlatmak istediğim şudur engellilerin hiçbir zaman birilerine ihtiyacı olduğu yanında hiç kimse olmadan başarısız olacağı düşünülmemelidir. Bu düşünceyi yok edip bitirmek için engellilerin elinden geldiğince çalışıp sağlam insanların boş bir düşünce ile hareket ettiklerini görmelerini sağlamalıdır. Başta bu boş düşüncelere sahip olan ön yargılı ailelere anlatılmalıdır.
Bizler bu boş düşüncelerin yok olup gitmesini sağlamak için çalışmayıp olduğumuz yerde kalırsak hayatımız boyunca başarıya kavuşamaz o boş düşünen insanları haklı çıkarmış oluruz. O anlamsız düşünceye sahip olanları haklı çıkarmamak için var gücümüzle çalışacağız, güçsüz olmadığımızı her daim anlatacağız. Bizler engellerden değil engeller bizim azmimizden onları yok etmemizden korksun bizler korkusuzca önümüze çıkan engelleri yenersek başarıya ulaşmış oluruz.
Yerimizde sayarsak hiçbir yol kat edemeyiz ve insanları engellilerin beceriksizliğine başarısızlığına inandırmış oluruz. Önümüze çıkan engellere karşı koyarak hayata küsüp bir köşeye çekilmek yerine başarısız olmayacağımızı, hayatla her zaman barışık olacağımızı anlatacağız. Bizler daima diyeceğiz; umutluyuz, güçlüyüz, yenilmeyeceğiz. Her zaman kazanmak için elimizden gelenin en iyisini yapacağız. Bizler her daim omuz omuza yürüyeceğiz çünkü bizim bir ilkemiz var. Bizim umudumuz, gücümüz bu ilkemiz sayesindedir. İlkemiz nedir? Engeller aşılmak için vardır. Bizler bu ilkeyi savunmaz bu ilkeye inanmazsak hayatı baştan boş vermiş oluruz. İlkemizi durmadan yorulmadan inanarak var gücümüzle savunacağız.
Bu düşünvelerimi hayata bizim açımızdan bakmayan, bakış açısı dar, olan olumlu düşünceden yoksun kalanlar ve geniş kapsamlı düşünemeyenler için yazıya döküyorum. Görüp okusunla, engellileri biraz olsun anlasınlar diye… hatta unutmasınlar her sağlam insan, bir engelli adayıdır.