İnsan ne kadardır? Bu soruya en doğru cevabın ne olduğunu bütün korkaklar derinden hisseder ve bilirler. Ben de bir korkak olduğum için çok iyi biliyorum bunu. İnsan kesinlikle cesareti kadardır. Bir deneme yapmak istedim, önce korkaklığımı söyleme cesaretini göstereyim, belki biraz cesaret bulurum. Bakın iyi geldi işte… İçimde bir yazma cesareti hissettim şimdi inanın.

Korkular, korkarsın karanlıktan, tepenin ardından, öcüler yaratırsın hiç yoktan… Önce insanlardan korkmayı öğrenirsin, sonra kendinden korkarsın. Geçmişten, gelecekten ve yaşadığın andan korkarsın. Öyle öğretilirsin önce ve sonra korku üretirsin durmadan. Rüyalarında bile korkarsın… Hatta seni yaradan da kork derler sana, cehennemden kork.

Yüzlere bakın önce. Silik ve ifadesiz yüzler. Gözlere derin bakamazlar, yılların korkularını görürler baktıklarında ve görmeleri gerekeni görmeleri mümkün değildir. Korku cesaretin karşısındaki engel değilmidir? Cesaret korkular varken ifadesini bulur. Yoksa cesaret diye bir şey olmazdı.

Ateş yakar, soğuk üşütür, rüzgâr savurur, ecel alır… Bunların korkuyla ilgisi yok. Korku bir duygudur ve insana dairdir. İnsana mı? Dur biraz, hayvanlar korkar belki, ama insan neden korksun? Gerçekten korku insani bir şey midir? Pavlov köpeklerini korkutarak eğitmemiş miydi? Korkuyu öğretmek ve öğrenmek! Belki de öğrendiklerimiz korkularımızdan ibarettir.

Bak yine aynı yere vardık değil mi! Cesaret korkakların lafıdır inanın. Korkusuzca yaşayan cesareti ne bilsin…