HALA BENİMLESİN...

Sekiz Ay oldu dede seni görmeyeli
Sekiz ay oldu sana sarılmayalı
Ama şimdi seni anılarıma gömüp geldim
Tüm ruhumla birlikte karşına
Issızlığı yaşadığın bu yerlerde seni görerek
Siliyorum akan yaşlarımı sensiz ıslanan mendilimde
Sessiz gidişin yüreğime derin yaralar açsa da
Ne yapayım be dede
Seninle birlikte güneşin doğuşunu büyük heveslerle beklemeyi
Yağmurun bereketini yağdırışını merakla izlemeyi
Denizin sessizce salınışlarında gözlerindeki gülümsemeyi görmeyi yaşarken
Şimdi bu ıssızlıkta derin sessizliğini yaşıyorum
Gözlerim ağlamaktan kana bulansa da
Son bir defa da olsa bulunuyorum senin için saygı duruşunda
Seni sevip mezarının başucuna gelsem de çaresiz gidiyorum
Sen burada yatıp sessizliği yaşarken
Ben kalabalığa ve gürültülü yaşama karışıyorum yine bildik hayatıma
Ama şunu unutma ki dede
Bir gece sessizce yaşama veda etsende
Hala kalbimde kalbinin pırıltıları atıp atıp duruyor inadına
İnadına benimle birlikte ruhumun derinliklerinde dolaşıyorsun güle oynaya
Ve inadına bana masallar anlatmaya devam ediyorsun bıktırasıya kadar
Başkalarının gözünde solup gitsende
Soğuk bir mezar taşında yazılan isminle avunsalarda
Gözlerin umut, bakışların koruyuculuk, yüreğin sevgi saçıyor bana
Yokluk sadece yanında olmamaksa ben yanındayım dede mezarının başında
Sende yaşadığım kalabalıkta beni aydınlatıp bana yol gösterensin
Ve yüreğimde yaşamaya devam edensin dede
Ama şimdi mecburen bırakıyorum bedenini ıssızlıklarda, soğuklarda
Ama ruhun benimle birlikte sıcaklığı yaşamaya devam ediyor
Ve bana tatlı tatlı gülümsüyor sabah aydınlığı gibi
Üzerinden sekiz ay geçse de sıcak ve masum...