ÇARMIĞA GERİLEN UMUTLAR

Bir gülü kokluyor ruhum
Bir tebbessümde mutlu oluyor yüreğim
Umuttan bir taç yapan ellerim
Birinci yapıyor sevdiğini
Ama hayat alıyor o tacı
Sevdiğimi de bir götürerek
Gidiyor bilmediğim uzaklara

Yalnızlığa soruyorum sevdiğimi
Ben görmedim diyor.
Kedere danışıyorum
Ben bilmem diyor
Ağlayan gözlerimle gittiğim hüzün ise
Arama ey sevgili, sevdiğini
O gitti dönmez artık sana diyor.

Her yeri arasam da
Her şeye sorsam da sevdiğimi.
Yaptı bir kere hayat bana numarasını
Sürdü yüreğimi
Hüzün dolu sürgünlere.
Yaşattı en derininden bir acı.
Ve çırılçıplak bıraktı ruhumu
Usul usul esen rüzgarların ortasına.
Ağlayan düşlerimize bile bakmadan
Bıraktı beni hayat
Aydınlıktan uzaktaki bir karanlığa.
İsyanımı duymadan
Gerdi hayat bedenimi bir çarmığa.
Tek tek çaktı çivileri yüreğime
Kanata kanata bitirdi
Mutlu, umutlu ve güzel günlerimi...

Hayatın darbelerinden
Kurtulmak isteyen bedenim.
Güneye uçan kuşlar misali bekledi
Kara kış gibi
Hayatını yıkan hüzünlerin
Ortalıklardan çekilmesini...

Renksiz hayallerle bezenmiş
Umutlarımdan
Bir kuşun kanat vermesiyle
Alabildiğince uzaklara gidip
Sevdiğime gidecekken
Hayat aldı benden kanadımı
Kovaladı bana yardım eden kuşları.
Suskun yüreğimi
Bir mahzene kilitleyip.
Yaktığı bir keyif sigarasıyla
Attığı derin kahkahalarla
Çıldırttı ruhumu
Sessiz çığlıklarımda
Umarsızca...

Bir şarkı misali mutluluğu
Duymak isterken
Şimdi kederli ağlayışlarımın sesinde
İnler oldu ruhum.
Duvarlara anlattığım kederimle
Bağıra çağıra kendimi kaybederek
Çarmığa gerilen umutlarımla birlikte
Yenildim hayata sonsuza değin...