KIRK BEŞ SANİYE

Yıkıntıların arasından bakıp gülümsemeye çalışıyorum hayata
Bir gece yok olanlara ağlıyorum
Bu gece yitirdiğim sevdiklerim için kahrediyorum kendimi
Üzülüp perişan olsamda göz yaşlarımda
Ümitsiz inancımın esiri olup kaybettim bu gece her şeyimi
Yıkıntıların latında saniyeler içinde yiten canlarla
Saatler geçtikçe kurtarılamayan canlarla birlikte
Bende yitip gidiyorum yavaş yavaş
Kırk beş saniyede hayatımı alt üst etse de bir deprem
Yine de gülmek, konuşmak ve umutla geleceğe bakmak istiyorum
Ama olmuyor silinmiyor gözlerimin önünden yitirdiklerim
Annemin saçımı okşayışı, babamın anlattığı masallar
Kardeşlerimle oyunlar oynadığım güzel günler
Hiçbirisi koskoca dünyada yalnız kalışıma derman olmuyor
Ama gerçekti bu kırk beş saniyede yitirdiklerim için ağlayışlarım
Gerçekti bir gece ansızın çıkıp gelen deprem sonrası
Yeni dpğan günün sabahına yalnız olarak kalkışım
Gerçekti yaşamın hayatımı elimden alıp
Bir daha eskisi gibi yapmayacağı
Evet bir yaz gününün gecesiydi her şey
Gölcükteki evimde çaresizliğe doğru bilinmez sonlara adım attığım
Unutulmayacak hazin bir sonun başlangıcıydı
Ne pişmanlığım ne de af dileyişlerim kurtarcaktı sevdiklerimi
Ama şimdi penceremin önünde oturup cama vuran yağmurla birlikte ağlıyorum
Ve hala hatırlıyorum o gün yüreğime yağan yağmurları
Çaresiz bakışların arasında düştüğüm çocuk esirgeme kurumunda
Yad ediyorum yanımda duran hayatımın yıkıntılarını
Yüreğimde hiç dindiremediğim yaşlarla...