İnsanların yaşamında altını çizdiği, önemli bulduğu nice olay var. Kimi mutluluklarla kimi de hüsranlarla dopdolu. Her insanın istese de istemese de yaşadığı bu deneyimlerin sonuçları kişiden kişiye değişir. Kimi bu olaylar karşısında soğukkanlılığını kaybetmez, kimi de yaşama küser, içine kapanır, dünyanın sonu gelmiş gibi davranır.



Bazı davranışlarımızı genlerimizde taşırken bazılarını da sonradan öğreniriz. Ancak bildiğim tek gerçek yaşamın devam ettiği… Önce karar vermemiz gereken: Bir zavallı gibi davranıp, insanların bize acımasını mı istiyoruz? Yoksa ayaklarımız üzerinde sapasağlam durup, olayların bir şekilde üstesinden gelmek için mücadele etmeyi mi istiyoruz? Burada aslolan olayın mahiyeti değil bizim duruşumuzdur. Tüm insanların yaşadığı o kadar çok ortak sorun var ki…



Örneğin, çocukluk yıllarında anne ve babamızın yaptığı tartışmalar, ekonomik sıkıntılar, istediğimiz halde sahip olamadığımız birçok şey…Biraz daha büyüyünce yavaş yavaş karşı cinsle aramızda başlayan elektriğin zaman zaman kaosa dönüşmesi, evliliğe atılan adımlar, meslek edinme kaygıları….. Daha sonra eşinizle olan farklı bakışlar, farklı duruşlar, tartışmalar, çocukların eğitimleri, beklentileri, bir yandan da mesleğinizle ilgili akla gelmeyen bin bir çeşit problemler… Bu, büyüklerin deyimiyle çocuklarınız ele karışana kadar böyle devam eder gider. Hastalıklar, ağrılar, halsizlikler….derken ömür biter.



Bakın ne kadar ortak sorunumuz var. Ve bu sorunların hiçbiri zengin-fakir ayrımına girmeden , cinsiyete bakmadan sürer gider… Olağan sorunlara artı sorunlar eklemeye bayılır insanoğlu. Sıradan (!) bu sorunların üstesinden gelmek yerine sorunu sorun yaratarak çözmeye çalışır. Örneğin –Türkçede bu sözcük anlatmak istediğim şeye tam oturacağı için kullanıyorum- evhamları vardır. Gerçekle ilgisi olmayan şeyler üretir kendi kendine. Yanlış anlar bir bakışı, bir duruşu; kahreder kendini. Bazen de hastalık hastasıdır, her gün bir yerleri ağrır, sebepsiz şikayetler eder. Olur olmadık her şeye sinirlenir, kıskançlıkları vardır üstesinden gelemediği, ‘ Bugün hiç sorun yoktu nasıl etsem de bir sorun üretsem?’ diye düşünür durur. Kısaca sorunlarla yaşamayı sever, böylece sorunsuz yaşamak isteyen insanların burnundan getirir dünyayı..



İşte benim sıkıntım bunlarla başlıyor, yaşamın getirdiği her şeye varım. Yeter ki iyi için, güzel için, ailemizi doğru bir yerlere getirmek, topluma iyi birer vatandaş olmak için var gücümüzle çalışalım. Aramızdaki gereksiz sorunları aşıp , gerçekten dikkate değer, bize , ailemize,topluma çok şey katacak sorunların mücadelesini verelim.. Sorunları mümkün olduğu kadar kendi ellerimizle deşlemeyelim, mümkün olduğu kadar sorunsuz yaşamaya alışalım, boşluktan konuşacak malzeme bulmak için sorun üretmek yerine sorunlarımızı aşağı çekelim. Gerekli olanıyla olmayanını ayıralım.. Ne kadar güzel yaşarsak o kadar psikolojisi sağlam, ruhsal yönden sağlıklı insanların oluşturduğu bir ülkeye sahip olacağımızı bilelim.




Çabamız mesleğimizi nasıl daha iyi yapabiliriz olsun, çocuklarımızı daha iyi nasıl yetiştirebiliriz olsun, bu ülke nasıl kalkınacak olsun, hep birlikte nasıl mutlu oluruz olsun, başkalarına nasıl yardım edebilirim olsun, hedeflerimiz büyük , beklentilerimiz ortak olsun… Başkalarının sahip oldukları içimize dert olmasın, başkalarının başarıları gurumuz olsun, başkalarına nispet yapmak için olmasın sahip olduklarımız, kendimizi geliştirmek olsun ortak kaygımız, başkalarının eksiklerini görmek yerine tamamlamak olsun kendimizi, hepimizin öyle çok eksiği var ki….



Dünyanın merkezi olduk diyelim; astık, kestik, emrettik, ortak sorunlardan kaçış var mı?…