Sonsuz bir yolculuğun emekleme döneminde titrek ve ürkek adımlarım. Üstlendiğim misyona katabildiğim ancak acizane bir yürek. Boş sözlerin, kuru lakırdıların viran döngüsünde, bir nakkaş titizliğinde göz nuru döktüğüm, ilmek attığım, emek verdiğim bir sonun başlangıcında, kendi rızamla köşeme çekilip, bir başıma omuzlarımdaki gönüllü ağırlığı özgürlüğüne doğru uçurmaktayım.


Devri daim bir bayrak yarışının ne ilk neferi ne de son süvarisiyim. Kıyısı olmayan bir okyanusun, boşlukta kaybolmuş, sıradan naçiz bir damlasıyım. Tevafukların tesadüflere galebe çaldığı sıra dışı bir evrende her sonda bir hayır uman, her başlangıçta gözü kara/ cahil cesareti kuşanmış savaşçısıyım.


Belki bu yüzden gül biter yaralarımın üstünde. Bu yüzden belki dikenlerin açtığı yaralar iyileşir birden. Ha bire yelkenler fora…Zamanım yok geriye dönüşlere. Heyemola…


Sancılı başlangıçlar arkamda izi kalan, doğrusu/ yanlışıyla safiyâne bir ilerleyişin tertemiz ayak izleri. Etten kemikten, başlı başına bir dünyayı şekillendirmek çok zor…Bunu sadece ben değil, benim gibi bu misyonu üstlenen her varlık bilir, bilirim. Belki de insanın en aciz zamanı şekillendirdiğin varlığa artık gücünün yetmediğini hissettiği andır, başka mekanlar ve başka algılayışlarla kabuk değiştiren her varlık gibi…


Vazgeçilmesi mümkün olmayanı ötelemek , gönül gözün üzerinde, varlığını hissettirmeden kendi ayaklarının üstünde görebilme umudu taşımakmış yüreğinde. Gel/gitlerine tanık , ama bihabermiş gibi umarsız davranmayı öğrenebilmekmiş…Göz göre göre yanlışı kabullenebilmek, doğruyu sineye çekip, içinde saklayabilmekmiş.


Umutsa bir dost sesinden bade içebilmekmiş. Erişilmez olana dualarla bir fincan nur katabilmekmiş.. ‘’ Kesinlikle her güçlükle beraber bir kolaylık vardır!..’’(*) diyen sonsuzluğun sahibine, bir kader çizgisinde lal, teslim olabilmekmiş…




(*)İnşirah Suresi 6. ayet