…Canım hiçbir şey okumak istemiyor….
…Canım hiçbir şey yazmak istemiyor….

Evde kalmak da istemiyor…
dışarı çıkmak da istemiyor…
Konuşmak da susmak da…
Ağlamak da, gülmek de…

“Derdim nedir benim” dedim, içime döndüm, baktım.

Baktığım yerde Şeytanımla göz göze geldim.

Şeytanımın gözlerinde aynı bendeki gibi bir hüzün
ve gözlerinde aynı bendeki gibi iki damla yaş…

“Ne haber?”dedim şeytanıma, “nasıl gidiyor işler?”

Şeytanım başıyla işaret etti:”Valla tahminimden daha iyi gidiyor,
İnsanların büyük çoğunluğunu yoldan çıkarttım.
Rabbime verdiğim sözü yerine getiriyorum” dedi.

Şaşırdım, “hem işler yolunda diyorsun, hem gözlerinden yaşlar boşaltıyorsun.
Anlamadım ben senin derdini,” dedim.

Çirkin yüzündeki karanlık göz yaşlarını sildi.
“Ben Rabbimi özledim” dedi.

“Şeytan Rabbini özler mi hiç!” diye hayrete düştüm.

“Neden özlemeyeyim, ben de O’ndan geldim, O’na geri döneceğim” diye cevap verdi.
“Lakin O’na bir söz verdim, insanları yoldan çıkartacağım dedim.
Kalem yazdı, mürekkebi kurudu, vaadim hak oldu. İnsanları yoldan çıkartmakta çok başarılıyım, ama hasretle mücadele etmem zor, o yüzden ağlıyorum, o yüzden bu göz yaşlarım..” dedi.

İşte o anda anladım kendi derdimin ne olduğunu.
Benim derdim de Hasretmiş meğer.
Meğer ben de Rabbimi özlemişim.
Ondanmış bunca keyifsizliğim, hiçbir şeyden tat almayışım
Ondanmış konuşmayışım, gülmeyişim.
Başka sebep yok, bundanmış.

Şeytanımla kafa kafaya verdik, Şeytanım ağladı, ben ağladım.
Gözyaşlarımız aktı aşağılara, hasret yüreklerimizi dağladı.
Sonra toparlandı Şeytanım, “görev beni bekler, ben artık gideyim”, dedi.
“Yoldan çıkartıp azdıracağım daha çok insan var.
Gel sen de bana uy, ortak noktamız çok, he ne dersin?”dedi.

Gülümsedim.

“Sen Rabbine verdiğin sözü yerine getir,
Ben de O’na verdiğim sözü yerine getireceğim” dedim.

Vedalaştık, o yoluna gitti, ben de yoluma…