Varlık denizinde hasret küreklerine yüklenmiş, lütuf kıyısına ulaşmaya çalışıyorum.
Kimi zaman sakin sularda aheste yol alıyorum,
Kimi zaman azgın dalgalara mağlup olmamak için direniyorum.
Her fırtınadan sonra güneşin durgun sularda yeniden ışıldayacağını bilerek fırtınaya katlanıyorum; her durgun ve sakin günden sonra bir fırtınanın kopacağını bilerek tedbirimi alıyorum.
Ben hür bir kuşum, kafes azığına ihtiyacım yok deyip Aşk’ı bu yoldaki tek azığım sayıyorum.
Güneş uykuya gidip geceyle beni baş başa bıraktığında sevgilimin yüzünün nuruyla yolumu buluyorum.
Kurumuş dudaklarımı gözlerimden sıkça döktüğüm gözyaşlarım nemlendiriyor.
Gördüğüm her kula “dostum” diye sesleniyorum. Herkesin zannında dost oluyorum ama kimse esrarıma talip olmuyor.
“Bu köhne sandalla bu engin denizde daha ne kadar yol alabilirsin, korkmuyor musun dağ gibi dalgalar seni kapıp götürsün?” diye soranlara;
“Beni yükseklere uçuracak kanatlarım olduktan sonra dalgadan fırtınadan bana ne gam var?” diyorum.
“Hep ayrılıklardasın, yalnızlıktasın, istemez misin kıyıda sıcak bir evin, bir bekleyenin olsun?” diyenlere;
“Her ayrılığın aslı buluşmadır. Mekanın ötesinde, biçimin içinde yalnızca BİR vardır. Varsın onu bulma umudum olmasın, her arayış bulmaya bir adım yaklaşmak değil midir?” diyorum.
Gün oluyor fırtına bulutları alemin üstüne karanlık bir çarşaf gibi seriliyor. Alem evi karanlıksa Aşk o eve yüzlerce pencere açar diyerek aşka sığınıyorum.
Fırtına dinince güneş olmayı, altın ışıklar halinde ummanlara ve çöllere saçılmayı bekliyorum.
“Konuşacak bir dost istemez misin?” diyenlere;
“Biz sustuk, susmadaki sırrı anlayın artık” diyorum.

Varlık denizi kanlı bir deniz… Kan denizlerinin fırtınalarından geçmeden lütuf kıyısına ulaşmak mümkün değil.

İşte kıyı göründü, şimdi bana kıyıdaki bahçenin ışıklarını, o bahçenin çiçeklerini görecek göz lazım.
Buradaki dükkanı kapatıp, orada dükkan açmak lazım.

Ş.P.