Evin kapısı çalınınca, yorgun adımlarıyla kapıya giden kadın; kızıyla göz göze geldi.

“ Anne ! Enes’i kreşe bıraktım. Öğleyin servisle buraya gelecek. Evdesiniz di’mi? ”
“ Elbette evdeyim. Ben karşılarım onu, merak etme.”
“ Anneannem bana yaprak sarması yapsın, dedi Enes."
Gülümsedi kadın.
“ Yaparım yavruma.Hem de seve seve.”

Kızı merdivenleri koşar adımlarla tükettiğinde, bahçenin bir kenarına konulmuş olan eski çalışma masasını gördü.
“ Bunun ne işi var bahçede? ”
Yanıtladı annesi:
“ İhtiyacı olan birine vereceğim.”
Kızının suratı gölgelendi birden. Gözleri buğulandı.
“ Ama anne, o babamın hatırası. Çocuk dünyamın bir parçası. Lütfen onu kimseye vermeyin.”
“ Ama yavrum evde koyacak yer yok. Kilerde rutubetten çürüyecek.”
“ Olsun! ”
“O zaman evine götür.Enes okula başlayınca kullanır.”
“ Benim evde koyacak yer yok ki! ”
Kadın sesini renklendirerek ;
“ Verelim ihtiyacı olan birine. Babanın hatırası başka bir evde yaşasın. İhtiyacı olan bir çocuğun işini görsün. Hı? ”
Gözlerini yere indirdikten sonra, annesinin yüzünde bakışlarını donduran kızı, isteksiz bir sesle:
“Tamam.” Dedi….”Ama lütfen, kıymetini bilecek birine verin. Çünkü, babamın tasarımı o. Benim için yaptırmıştı.Çok severdim bu masamı.”
Sonra, çalışma masasının üstüne kondurulmuş kitap raflarında ellerini gezdirdi.
“ Bu; hem çalışma masası, hem küçük bir kitaplık.”
Gülümsedi kadın:
“ İyi ya işte. Bunu vereceğim çocuk; bunda hem ders çalışacak, hem kitaplarını koyacak . Ne güzel !"

Birkaç gün sonra, odun taşımak için çağırdığı bir karı- koca geldi. Onlar odun taşırken, kadının aklına düştü çalışma masası .
Sordu işçi kadına:
“ Çoluk çocuk var mı? ”
“ Olmaz mı abla. Allah bağışlarsa üç tane.”
“ Pekiiii ? Bu çalışma masası işinize yarar mı?
Gözleri parladı işçi kadının:
“ Yaramaz olur mu abla.”
“ Öyleyse, işinizi bitirip giderken onu götürün. Biz kullanmıyoruz.”…Kadının içinden bir parça kopar gibi oldu. Eşine ait bir eşya daha gidecekti evden. Ama kopan parçanın verdiği acıyı duymamaya çalıştı. Çalışma masasını kullanacak çocukları gözünün önüne getirdi. Üç çocuk bir ağızdan “ Bu masa benim! ” diye bağırıyordu. Ve sonra susturuyordu çocukları, annenin sesi:
“ Susun ! Kavga etmeyin. Üçünüze ait o masa!
Silkindi, kendine geldi. Yüzüne bir gülümseme kondurmaya çalıştı belli belirsiz. Eğreti bir gülümse.

Kadın merdivenleri ağır adımlarla çıkıp evine girdi. Bir zamanlar eşinin, kızları için yaptırdığı kitaplık şeklindeki çalışma masası işte başka bir eve gidiyordu. Herhangi bir çocuğun, hele hele ihtiyacı olan bir çocuğun masası olacaktı. Raflarını çocuk kitapları dolduracak; üzerine, zayıf bedenlere tutunmuş kolların dirsekleri dayanacaktı . Kimbilir belki de bir yerlerden kesilmiş renkli resimler yapıştırılacaktı gövdesine. Böylece; çürümekten, karanlık odalardaki rutubetten kurtulacaktı.

Birkaç saat sonra işçi karı – koca odunları taşıma işini bitirdiler.
Kadın, her ikisinin ücretlerini avuçlarına sıkıştırdı.Teşekkür edip onları uğurlarken, çalışma masasının yerinde olmadığını gördü.
“ Götürdünüz mü çalışma masasını? ”
İşçi kadın gülümseyerek, bahçe duvarının yola bakan yüzünü işaret ederek,
“ İşte orada,” dedi.
Kadın gözlerini gezdirdi görebilmek için.
Çalışma masasının parçalanıp, üç çuvala sıkıştırıldığını gördü.

Karı- koca çuvalları sırtlayıp, çekip gittiler.