Bundan üç dört sene önce bir insanın sadece bir insana ait olması fikri saçma gelmişti. Bunu engin denizlerinde yüzdüğüm aşk hayatıma falan bağlayarak söylemiyorum. Gözlemlemelerim, beraberinde de o zamanlardaki hislerim bu
yöndeydi. Her zaman; daha iyisi ve daha iyi hissettireni karşımıza çıkacakken bir kişiyle hayatı geçirmenin mantığı ne derdim.

Nitekim sen çıktın karşıma. Planlamadan hem de… Öylece çıkıp, şakayla karışık hayatıma girdin. Ya da ben senin hayatına girmiş olabilirim neyse işte olan olmuştu. Bundan sonraki süreçte neyi planlayıp ona göre hamle yapsam sende hiçbiri tutmamıştı. Aksine seni kendimden uzaklaştırmayı başarmıştım. Kabul edelim bu da özel bir çaba gerektirir.

Zaman geçtiğinde biz bu kafalarla zaten anlaşamayız sürecine vardığımızda ise zaman en iyi ilaçtı. Planladığım gibi sende hasar olması gerekirken, aksine ben taş gelmiş bir araba camı gibi gün ve gün çatlıyor, kırıldıkça kırılıyor,
sensiz yaşayamıyordum. O araba camı gibi darmaduman olduğumu görenlere de ‘Bir şey yok ya daha iyiyim’’ diyordum. Aslında çok şey vardı… İyi de değildim. Bu yüzden bu hislerim doğrultusunda inandığım şeyleri tekrar düşünür oldum.

Aşkta; daha iyisini beklemekten ziyade, kime ait olduğunu hissetmek önemli. Birine ait olmak için de ona karşı güçsüz ve muhtaç olduğunu kendine itiraf etmelisin. En azından ben ve benim gibi hayat görüşü olanlar için geçerli diyebilirim.

Gelelim yazımın esas sebebine. Çok şükür ki sonunda beraberiz. Çok şükür ki uzaktan ilişki sürecimiz mutlu bir evlilikte taçlandı ve her sabah senin o güzel yüzünle uyanabiliyorum.

Tabi ki zaman ile kavgam hala devam ediyor. Eskiyor, yıpranıyor ve yaşlanıyoruz ama tek tesellim zaman denilen bu kavram seninle geçiyor ya. Bundan daha güzel bir şey olamaz. Hayatını benimle paylaştığın için ve hayatımın kadını olduğun için minnettarım herşeyim… Biricik İremimsin sen… Birlikte daha nice yıllara…