Sevgi… Son günlerde su yüzüne çıktı, artık aksi gözlerimde; yıllarca kendimden bile sakladığım bu aziz sevgilinin. Aynada o, seherde o…

Sevgi… İsmini anmak bile içimi yakıyor. Nedir bu? Nedendir? Hiçbir mana veremiyorum. Ona biçtiğim her kılıf kifayetsiz, her his, her atıf yarım.

Sevgi… senin için neler yazabilirim bilsen! Nasıl sana uzakken her köşe başında asılı bir cesed, nasıl seninle visalde hasret ve mecnun. Anlatabilir miyim dersin sana hissettiklerimi? Nasıl hasretle sana koştuğumu ve senin nasıl beni hayalinle, hatıranla avuttuğunu. Benim nasıl sen diye her koşuda seraba vasıl olduğumu…

Acımıyor musun; görmüyor musun gözyaşlarımı… Kader midir bu, çekmek midir takdir âşıklara hep, sevgiliden. Yoksa bundan mıdır aşk, söyle…


Ben aşkımı yıllarca gizledim, yıllarca da inkâr ettim. Fakat içten feth olunmuş kale, ne çare.

Ne kadar yârin küfvü değilim desem; dinlemiyor kan, duymuyor gönül. Gözün uykuda gecesi yok. Yaklaşmıyor ama yanıyor varlığım; uzakken daha ziyade yanıyor. Atayım kendimi sana diyorum kül olur muyum, diner mi sızı? Bitirir misin bu hikâyeyi? Söyle nesin; Yoksa sen de “İbrahim’in ateşi” gibi misin; Neden sende yananlar muzdarip değil senle.

Sevgi, kendini yiyerek doyacakların aşkısın değil mi? Ondan mı böyle nazın, bitirdiklerinin bitmişliğinden yükseliyorsun, ondan mı? Söyle, sen de bir mecnunla masaya oturuyor ve gözlerini kapıyor musun karşılıklı? Söyle, içinden sayıyor musun dakikaları, mecnun ruhunu kabzedeceğin, bu hikâyeyi hitama erdireceğin… Bir cesed bırakıp giderken aldığının farkına varacak mısın? Yoksa onu yürüdüğün aşk yolunun müphemliğine mi salacaksın?

Sevgi! Söyle, böyle maceraların çok mu? Gönlün eğleniyor mu, saf aşıklarının gözyaşlarıyla…