Bazen kar bazen yağmur yağan aynı buluttan,
Sükût kötü sözden hoş, güzel söz de sükuttan…

diye iki satırı karalıyordum rüyamda…
Sonra çığlıklar yükseldi bu satırları yazarken…
Her zamanki sıradan çığlıklardan biriydi bu!
Belli ki biri daha uykuya dalmıştı…

Tuhaf… “Uyuyan çığlık mı atarmış?” deyip kınamayın kimseyi.

Ben rüyada çığlık atanları gördüm. Ancak sebebini hiçbir zaman bilemedim.

Şimdi uyandım;

Nasıl haber beklerim, yârin diyarından?
Nasıl emin olurum, ölüm varken yarından?

diye kaygılar taşıyorum….

Sonra:

Ne güzel razı olmak, kadere ve kazaya,
Ne güzeldir sevmek, bakıp Kerem ile Aslıya

diye kendime “vazgeçmeme” notu düşüyorum…

Ardından:

“Şimdi Varsa” diye yeni bir başlık atıyorum.

Gelse sevdiğim bana varsa,
“Var eden” olmaz mı, “Var olan” varsa.

diye teslimiyetimi iki satırla serlevha ediyorum…

Beklentimi:

Öyle sev, öyle sev ki Bir’ini,
Yaptığın herşey aşka varsın.
O Bir’e bendet kendi bendini,
Kulumdur deyip sevmeye gelsin.

Sevsin; çevir de Bir’e kalbini,
Bana sevgin o Bir’den gelsin.
Lütfunu hoş gör hem de kahrını,
Ne gelirse başımıza, Rabbimden gelsin.

diye iki dörtlükle dile getirip, sırtını sağlam duvara yaslamanı diliyorum.

Çok şey diliyor, çok dua ediyorum. Özellikle duygu, düşünce, ümit, beklenti ve sevinçlerin “sükût suikastı”na uğramaması için dua ediyorum…

Hem ben cesaretine, “olur” hale getireceğin; virajları düzelterek tüm tepeleri aşabileceğin o günü hasretle, özlemle, sabırla bekliyorum.

Son dem Fuzuli’leşerek;

“Min can olsaydı ah men-i dil şikestede

-Ta her biriyle bir kez olsaydım feda sana-“

diyorum, demelisin…