- Çelişki içindesin.

Doğru olan düz çizgiydi. Fındık kadar beynini yorup, öğrendiğiydi. Kesik çizgilerin anlamsızlığı vardı. Sınırlarını zorlamadı. Gözlerinin gördüklerine inanıyordu. Göz ne gösterirse kapıyordu. Gözleri görüyor ama neyi gördüğünü ise sorgulamıyordu. Önüne ne konursa yiyecek olanlardandı. Yedi.

- Çelişkiler içinde boğuluyorsun.

Boy göstermekten hoşlanıyordu. Gösterdiği kadar da vermekten de hoşlanıyordu. Çok önemsemiş olduğu bir görevi, yerine getirdiğini sanıyordu. Cankurtaran simitlerine olan ilgisini de tatmin etmiş oluyordu. Boy veriyordu. Hayat kurtardığını sanıyordu. Herkes açılamazdı. Açılmanın zevkini çıkartıyordu.

- Çelişkide kalıyorsun.

Misafirperverdi. Önüne geleni yatıracak yer bulurdu. Yeri geldiğinde ters köşeye bile yatırırdı. Sarf edilen iki cümleyi, kapıyordu. Sahipleniyordu. Sürekli hareket halinde olduğundan, kalmayı sevmiyordu.
Cümlelerin, nereden gelip nereye gittikleri konusunda kendine çok güveniyordu. İşin piriydi. Ama hangi işin piri olduğunu bile bilmiyordu.

- İnsanı çelişkide bırakmakta, bire birsin.

İlkokulu okurken sayılara hayran kaldı. Sayıların çözücü olduğuna inandı. Sayılar her şeyi çözerdi. Sayılara göre yaşanılması gerektiğine inanıyordu. Sayılara olan saygısını ifade eden, yaşam tarzlarına hayrandı. Kim nereye ne bırakmış, hemen sayardı. Sayma konusunda öyle ustalaştı ki saymakla bitiremedi.

Oysa Yaz mevsimiydi.

Kırmızı kar bile yağmıyordu.

Üşüdü.

- Çok çelişkilerin var.
- Bilmiyordum.
- Öğrenmiş oldun.
- Keşke, sana daha önce denk gelseydim.
- Neden?
- Boşa yaşamışım gibi hissettim.
- Yinede şanslısın.
- Evet. Çok şanslıyım.

Gökyüzüyüm. Ama kafanı kaldırıp, bakamayacağın gökyüzüyüm.