Etrafın ıssızdır.Çorak ve sıkıcı.Limanına gemiler uğramaz.O gemiler ki şölen zamanlarında süslü püslüdürler.Dikili ağacın yoktur.Olmasını çok istemişsindir ama yoktur.Yamacından kaymakta olan toprak,dost sandıklarındır.

Gökyüzüne bakarsın.Denizin üzerinde uçan kuşların,gelecek olan fırtınaların habercisi olacağını anlarsın.Fırtınalara karşı sağlam kalelerin vardır.Kalelerinin duvarları,her fırtına sonrası eskiyip durur.Aldırış etmezsin.

Kumsalında yazdıkların durur.Denizin dalgalarına direnip dururlar.Dalgalar yazılarını silemedikçe öfkelenirler.Öfkelendikçe de kıyılarına daha çok vurmaya başlarlar.Dalga geçtiklerini sanırsın.Okyanusun dalgası olduğunu sanan dalgaların,gelip geçici olduğunu unutmazsın.

Huzur bulduğun koyların vardır.Kuru ve boş gürültülerden uzaktır.O gürültüler ki gürül gürül çağlayanlara benzediklerini sanırlar.Çağlayanların olduğu yerde hayatın daha güzel olduğunu bilirsin.

Kulağına fısıldayan rüzgarı dinlersin.Sana dinginlik veren rüzgarın sesine karışan sesler işitirsin.Rüzgarlara,nereden karıştıkları belli olmayan seslerdir.Seslerden birisine kulak kabartırsın.

- Adam, sende…der.

Sadece gülersin.Adan gibi sessizce gülersin..

Güldükçe,aklına gelen geçmişinle utanmadan yüzleşirsin.

Adam yerine koydukların ve adam sandıklarınınsa,adan olmadığını bir kez daha anlarsın.

Adam gibi adam dediğin adana sonsuza kadar sahip çıkarsın.

Yağmurlar da koşan olmadım.Yağmur damlaları kardeşlerimdi…