- İyi sürüyorsun.

- Sürerim.

Kaz gelecek olan yerden, tavuğu esirgemek olmazdı. Kazanmak, heyecan demekti. Kazanmaya başladı. Kızarmış olan ekmek dilimine, tereyağı sürer gibiydi. Manavda sebze meyve satılırdı. Bunu bilenlerden birisiydi. Ama manavları kıskananlardan birisi olduğu da her halinden belli idi. Verilecek dersler vardı. Verdirmekte zorlanmadı.

- Sürüşünü çok beğendim.

- Sağ ol.

Kremi sürmek için, eline alması gerekiyordu. Hareket çok basitti. Aldı. At ile deve değildi. Bu ayrımı yapabiliyordu. Kolay olan her şey aynı zamanda güzeldi. Güzellikle yapılacak olan her şeyde başarıyı getirirdi. Başardı. Tereyağından kıl çekmek gibiydi. Çekti. Ve aldı.

- Süre, süre yorulmadın mı?

- Yok. Yorulmam.

Gözlerini fal taşı gibi açmasını bilmek gerekiyordu. Bildi. Renkleri ayırt etmesi gerekiyordu. Ayırt etti. Yorulmuyordu. Ama yordu. Dinlenmeden sürmek gerekiyordu. Sürdü. Yetişecek olunan yerler vardı. Yetişti. Muradına ermesi gerekiyordu. Erdi.

- Sürmek için yetenek gerekir.

- Tabi. O olmazsa olmaz.

Doğuştan yeteneği vardı. Yeteneğinin kalıtsal olduğuna inanıyordu. O nedenle de babasına yapılan göndermelere, sıradan bakan birisi oldu. Yetenekleri arasında zikzak makinesini de kullanmak vardı. Kullandı. Kullanmakla kalmadı. Üstüne de çiziverdi.

Kara koyun sürüsü içinde olmak lazımdı. Bunun içinde kararmak gerekiyordu. Karardı.

Tüm uyarılar masal gibi geliyordu. Masal dinlemeyi de seviyor ve dinlerken, melekler gibi uyumak istiyordu. Uyudu. Masalı anlatansa Azrail’den başkası değildi. Azrail’de bir melekti.

Sürüsüne bereketim. Ama sadece akıllı olanların…