-     Desen ki git buradan, giderim.

-     Git

Yıkıldı. Beklemiyordu. İnceden inceye ördüğünü sandığı aşk duvarına, kafasını vurmak istedi. Vuramadı. Nasıl kelimesi, kurduğu cümlelerin başına geçiverdi. Yanıtları da kendisi vermekte zorlandı.

-     Desen ki onu ben yaptım. Seni anlardım.

-     Ben yaptım.

İlk başta anlamak istemedi. İnce bir çizgiyi, silik olarak görmek isteyen, gözleri olmasını çok istedi. Gözlerini ovuşturdu. Görüntü netleşti. Anlam kazandırmak istemediği, düşünceleri de karşısına dikildi.

-     Desen ki çok oluyorsun. Bir şey demem.

-     Çok oluyorsun.

İçinden susarım dedi. Susadı. Her şeyin üzerine bir bardak su içti.

-     Desen ki sana inanmıyorum. Pinokyo’nun öz kardeşi olurum.

-     İnanmıyorum.

Keşke kırmızı kar yağdığın da kardan adam olurum. Deseydim diye içinden geçirdi. Ardından da tanıdığı marangoz var mı? Diye düşünmeye başladı.

-     Desen ki yak bu dünyayı. Yakarım.

-     Yak.

-     Sen iyi misin?

Tamamlanması zor görünen ne varsa onların eksiğiyim.