Sevgi avuçlarının arasında sıkıştırdığın kartopudur. Avuçlarını terk ettiğinde ya aynı kalır ya da dağılarak çoğalır.

Silince her şey tamam sanırsın. Silme eyleminin ardından, gözlerine ve ruhuna bayram sevinci yaşattığını zannedersin. Bu kadar basit olduğuna şaşırırsın. Basit olacağından haberin olsaydı çok önceden sileceğinden de adın gibi emin olurdun. Silmeden geçirdiğin zamanın, pişmanlığı bir anlığına seni hüzne boğar. Ardından güldüğünü sanan dudakların zorla hareket eder. İki yanağında hafiften şişer.

Gönül pencerenin kirliliğinden rahatsız olursun. Temizlemek için yanında olduğunu sandığın dostlarının, kendi pencerelerini silmediğini görürsün. Onları bakışlarınla süzersin. İşin başa düştüğünü anlarsın. Eline aldığın nefret bezinle, gönül pencereni silmeye başlarsın. Sürekli akmış olan gözyaşlarının izlerini görürsün. Sildikten sonra da hemen akmamasını temenni eder durursun. Silindikçe temizlendiğini sandığın pencerenin karşısında durursun. Elinde duran nefret bezini sıkıp durduğundan, kurulama bezi olarak kullandığın şefkat bezinin nerede olduğuna bakınırsın.

Kara kaplı defterini eline alırsın. Sayfaları çevirdikçe, üzerine çizik atmış olduklarını gördüğün de kendine kızarsın. Ucunda silgisi olan kurşunkalemine daha sıkı sarılırsın. Tükenmeyeceğini sandığın dostluklarının, aşklarının, mutluluklarının harflerini de tükenmez kalemle yazdığının anlamsız olduğunu anlarsın. Sileceğin kelimelerin üzerinde kurşunkaleminin ucundaki pembe renkli silgiyi kullanırsın. İlk başlarda sildiğini sandığın silginin, sayfanda iz bıraktığını görünce hırslanır ve silgiyi dişlerinin arasına geçirirsin. Dünya dengeler üzerinde dururken, bir anlığına kendi dengenin bozulmasına sinirlenirsin. Sayfanın üzerinde sildikçe çoğalan pembe silginin parçacıklarını elinin tersiyle de itersin. Sayfanda koyu gri renge çalan izler kalıyor olmasına üzülürsün.

-     Sildim seni.

-     Öyle mi? Oysa ben seni çoktan silmiştim.

Temizlenmek güzeldir.

Ellerdeki küçük benim. Ellerinin kiri olduğumu sananların, şaşkın ve komik bakışlarıyım.