Ne zor şeydir yazmak. Duyguları, kelimelere yazarak dökmek meğer ne zormuş.

Anlatmak istediğim çok şey var ama olmuyor işte. “Dur ben yazayım” denilince de yazılmıyor ki. “Hissettiğin halde yazamıyorsun işte beceriksiz” dedim kendime “boş ver kalk hadi kendini zorlamanın bir anlamı yok"

... Kolayca okunabilen bir şiirin kolayca yazıldığını mı sanıyorsunuz ?.. Demiş Orhan Veli

Evet, hiç kolay değil. Kolayca okunan bir yazıda hiç kolay yazılmıyor. Elbet. "Seviyorum" ya da “Sevmiyorum” demek bunu dile getirmek yazabilmek içinden geldiği gibi, zor, çok zor...


Bir kardeşimiz “gökkuşağını sevmiyorum” demişti. Yağmurdan sonra çıkmasını beklediğimiz, çok nadir görebildiğimiz bu renk yumağının altından geçme isteği duymadan “sevmiyorum” demek ve bunu yazmak ne zor...


Siz bir yazının kolay yazıldığını mı sanıyorsunuz? Yazılmıyor işte. Şu an ben yazamıyorum mesela.

Bir sigara yakıp dumanı içime çekerek aynı hızla havaya üflemenin de hiçbir faydası olmuyor. Bu zıkkıma da alışamadım hala.

Kalem kilitlendi, ben kilitlendim. Yok! Olmuyor yazamıyorum.

Dışarı çıkıp bu soğukta biraz yürümenin bir faydası olur belki diye düşünüyorum. Ama gece saat 01.30 cesaretim var mı? Hayır! Tabii ki hayır, çıkmam imkânsız.

Yeni bir yılın ilk gecesi parktan insanların coşku dolu sesleri geliyor. Az önce havai fişek gösterisi vardı. Çıkıp bakmak bile içimden gelmedi. Bir yıl bitiyor diye yapılan eğlenceleri kendimi bildim bileli anlamam. Neden bu kadar coşku, bu eğlencenin manasını da anlamış değilim. Ama eğlenmesini bilene her zaman saygı duymuşumdur. Ne fark eder ki bir coşkuya ortak olmak için illaki bir bahane mi olmalı? Bir yılbaşı gecesi bir doğum günü, bir bayram, bir kutlama anı…. ne fark eder eğlenebildikten sonra….

Yağmur yağsa keşke balkondan yağmurun yağışını izlerdim biraz. Sonra insanların koşuşmalarını izlerdim zevkle.

Kaçımız yağmur bardaktan boşanırcasına yağdığı zaman şemsiyesini kapatıp ıslanmayı göze aldı.

Yağmur damlasını düşünüyorum. Kim bilir kaç bin metreden kaç km hızla düşüyor?

Normalde düşünüldüğü zaman bir damlanın düştüğü yeri tahrip etmesi gerekir. Başımıza düştüğü zaman beynimizi delmesi gerek öyle değil mi? Ama hiç zarar vermiyor işte rahmet dedikleri bu olsa gerek.

Mesela kar yağarken de aynı şeyler geçerli. Hiç düşündünüz mü? Bir kar tanesi yere düşünceye kadar diğer tanelerle bir araya gelerek bir kartopu yumağı halinde düşmesi gerekiyor öyle değil mi? Ama tane tane iniyor. Vardır bir hikmeti diye düşünmeden edemiyorum.

Aslına bakarsanız ne çok şey var elimizde. Avucumuzu açıp baktığımızda ne çok şey var görebileceğimiz.

Ama farkında değiliz insan olarak hiçbir şeyin hiçbir şekilde farkında değiliz.

Tek bildiğimiz tüketmek. Sevgileri, dostlukları, aşkları hemen tüketmek havasındayız.

Sadece bekliyoruz. ve sadece almayı biliyoruz. “peki, sen ne verdin” diye sorabilsek kendimize, yok canım ne gerek var ki. Şimdi bu soruyu kendine sor, cevap ara offf ne uzun iş.

İnsanoğlu çok bencil bir yaratık. Her istediğimizin hemen gerçekleşmesini istiyoruz. Bıkmadan sürekli yeni bir şeyler istiyoruz. İsteklerimiz gerçekleşmedi mi hemen isyan ve umutsuzluk başlıyor. Neden peki?

Çünkü biz bu dünyaya keyif çatmaya geldik keyfimiz mutlaka yerinde olmalı.

“hadi canım nerede o bolluk” demek istiyorum kendime.

Diyemiyorum tabii, yazamıyorum ki diyebileyim.

Yazamıyorum bir türlü.......