Yağmura teslim oldum dün akşam üzeri…
Göklerden tane tane, yeryüzüne kavuşmak için acele ede ede damlalar inerken, düşüncelerim de aklımın en derinlerinden kalbimin en yüzeyine inmek için yarış içindeydi adeta…

Seni ne kadar özlediğimi düşündüm, ne kadardır göremediğimi… Seni bunca merak ederken, rüyalarımda nedenini bilmediğim mutsuzluklarını görürken içimin burkulduğunu ve kimi geceler ya birlikte olsaydıklı düşüncelerin öznesi olduğunda başıma gelebilecekleri… Evet, biz çok mutlu olurduk. Senin de söylediğin o buz gibi kasım gününde, gözlerinden yaşlar dilinden kelimeler akarken çok güzel söylediğin gibi, biz çok mutlu olurduk…

Belki senden, belki de benden nedensizliklerimizden şimdi apayrı şehirlerin ayrı hüzünlerinde kayboluşumuz. Seni özledim evet, zaman zaman sözcüklerini gördüğümde içimde çırpınan kelebeği de özledim. Nicedir çok yalnızım ve nicedir yazmadım biliyor musun?

Halen seninle sevdiğimiz şeyleri yaparken içimde beliren çocuğu buluyorum kimi zaman. Yaşanan o kadar kısa birkaç ayken, nedir seni bu kadar değerlendiren? Ya da nedir gururumu karşıma alacak, seni incitecek kadar büyük bir kararlılıkla çekip gitmeyi tercih etmem?

Ben seni düşündüm dün akşam üzeri.
Sen bilmesen de ben düşündüm. Adını andım. Dostane bir duyguydu içimde beliren. Eski ve ansızın kaybedilen bir dosta beslenen o derin özlem… “Aşk” diyorlarmış adına çok sonradan öğrendim. Aşkı seninle buldum, seninle kaybettim.

Beni soracak olursan, iyiyim.

Bazen adının geçtiği dost ortamlarında dalıp gitmeler dışında, derdime derman olmak için yılların bilgisinin tortulandığı gözleriyle beni süzen o bilgine anlatırken gözyaşlarımı tutamamam dışında, zaman zaman bir boşlukta, kanadı yokmuş gibi çırpınıp boşluğun dibine doğru gittikçe yaklaşan o kuşu içimde taşımam dışında, gecelere hala karşı koyamayışım, eski satırları okurken uzaklara bakışım, bu şehirde yaşamak ve hala burada olmak dışında, ben iyiyim aslında.

Sadece zaman zaman düşünmelerdeyim senin düşüncelerini.
Anılarının aklında ve kalbinde yer edip etmediğini, benim seni düşündüğüm gibi beni düşünüp düşünmediğini, merak edip etmediğini…

Bu şehir özledi seni ben değil aslında.
Ne bir anlamı kaldı bu şehrin en yüksek tepesinin, ne de o eski şenliklerin. Bir daha asla uğramadığım renklerin adası da zaman içinde yitip gitmekte. İçimden bir şeyler şu aralar yüreğine gidip gelmekte. Bunca merak içindeysem sana karşı, boşa olmamalı diyorum… Mutluluğunu, mutsuzluğunu, içinde yaşattıklarını bilmek için biraz olsun bilebilmek için neler verirdim bir bilsen…

Zamanla birlikte yavaşça dehlizlere sürüklendiğim, kar beyazı bir yoldayım ben.
Belirsizlikleri hala seviyorum. Mutluyum ama… Yüzüm gülüyor, an be an hüzünlenip kendime dalıyorsam eğer, bilirsin beni içimden taşanlardandır.

Şimdi yağmur var bu kentte… Senin yaşadığın kentin çok çok ötesinde. Griye karışmış bulutlara karışacak ikinci mektubumu yazıyorum sana. Bunca zaman cesaret edip, binlerce kez başlayıp yarım bıraktığım halde aslında. Geç mi oldu yoksa, ayıp mı ettim bulutlara… Senin yüreğinden taşanları izliyorum zaman zaman. Yüzümde oluşan bir tebessümle, o derin, vakur, sözcükleri birbirinden ayırıp tane tane ifade edişini izliyorum. Özlüyorum. Yorumlar yapabilmek, sana anlattıkça anlatabilmek, sana katıldığımı söyleyebilmek istiyorum. Ben çok zamandır aslında, içimde sen yaptığım beni özlüyorum…

Teşekkürler en kuzeydeki en gri bulut.
Sana karışsın bu kendi içinde anlamsız mektup.
Ve sen bir yağmur olgunlaştırıp kendinde, her sözcüğü tek damla yağmura dönüştür uzaktaki o şehirde… Yeşiller yanında olsun, griler gerinde…

İçimde aslında öyle bir şey var ki, bulamayacağım ve ömrüm boyu taşıyacağım en derinde…