Meteorolojik ifadesiyle parçalı bulutlu aşkımızın kış mevsiminin ilk karı oldu ayrılığımız. Biz hep inat ettiklerimizin üzerimize düşmanca bakışlarıyla mesafeler yaratması yüzünden koptuk birbirimizden. Seni milyonların büyüsü İstanbul aldı, ben kaldım başkentte bu şehrin iki ucunu birleştiren bir köprünün üzerinde. Sallantıda…. Sen hiç sallantıda kaldın mı kalabalığın ortasındaki en kalabalık yalnızlığında?

İlk aşk kokusu kadar emin olduğum saçlarının renginde, aşklara tanık metro istasyonlarının merdivenlerinde ve nefesi kesilinceye kadar sevgiliyi öpmelere gizlendi aşk. Ve kılık değiştirdi zaman zaman. İflah olmaz saray maskarası oldu yeri geldi, bir ansa görkemli bir ülkenin tek kralı oldu, ülkeleri istila ettikçe etti, ününü artırdıkça artırdı. Aşk, yaşadığımız bunca senede anlamadığımız kılıklara büründü. Tek bildiğim hep yanı başımızdaydı.

Sabah uyanıp perdeyi ilk açtığımız anda içeri giren güneş hüzmesinde, senden bir haftalığına ayrıldığımı haber veren otobüs durağının tabelasında, resmi üniformalı bir memurun apoletinde. Aşk her yerde bizimleydi. Alçak frekansların yüksek sesi olup çığlık attı an geldi, aşk hep içimizdeydi.

Araya başkaları girdi, roller değişti.

Başkalarına “sevgili” dedik, “el ele” gezmeler oldu caddelerin kaldırımlarında, kaçamak ve sahte bir öpücük oldu yaşama sığdırdığımız mülteci hayatımız. Hepsi aşk suretiydi. Aşk yalnız “ikimiz” deydi.

İkimiz demeyeli kaç yıl geçti?

Anımsanmayacak kadar çok mu? Yoksa dün ne yediğimizi dahi hatırlayacak kadar az mı? Ya biz hep “ikimiz”dik, ya ikimiz hep “biz”dik. Bulacağımızın inancıyla yıllar geçti, aşk kalıbını yitirmedi.

Yolumuzu başka kentlerde çizdik.

Çizerken içimizdeki aşkı bir şekilde gizledik. Tam kopuşsa hiçbir zaman olmadı. Hiçbir zaman “unutmak” kelimesi girmedi sözlüklerimize. Kalbimizin bir yeri her daim “yaralı” kaldı. Sarmaya çalışanlar oldu, tuz basmaktan öte işe yaramadı.

Şimdi ilerliyoruz bilmediğimiz ve sandığımızdan acımasız çıkmış zalim hayatın tozlu yollarında. Bize yakışmayan ayrı şehirlerin tek adresi aynı… Senin kalbinin sokağı, benim sevgimin apartmanı, on iki koca senenin verdiği apartman numarası ve iki kişilik apartman dairesinin tek odası.

Geceyi seninle kaybetmeyi özlemiştim. Kaybetmek için otururken seni buldum gecenin dilek kuyusundan. İyi ki geceyi kaybettim, iyi ki seni buldum. Sırf sana yazdığım kaçıncı sözcüktür bu, inan bilmiyorum. Satır aralarımın en gerçek imla hatasısın. Seni karmaşık yaşamayı sevdim ben, hala seviyorum.

Ben aşkın tekliğine, ben aşkın saflığına, ben bir sana inanıyorum…

Hava limanına giden yolda bana söylediklerin kadar masumca inanıyorum sana. Kimseye inanmadığım gibi imkansızlığımıza inanıyorum. Bak, görsen tebessümün yerleşirdi güzelim yüzüne…

Sen yine görmeyeceksin ama ben yine sana yazıyorum…

Ben hiç büyümüyorum….