“Bazı aşklar yarım kalmalı…” diyordu şarkı.

Kalbi acıtan ama doğruluğuna hayran bırakan sözlerinde. Tamamlanmak kaderi olabilir mi aşkların? Mutlu son diye bir şey olabilir mi? O sonların hiçbir zaman mutlu bitmediği, efsanelerdir, senelerdir bilinmez mi? Nice hikaye, aşkı gönülden yaşayanların gözyaşlarıyla bitmez mi? Bir şey tamamlandığında değerini, artık sıradan olmaya terketmez mi?

Öyleyse aşk denen şeyin kaderi tamamlanmak olmamalı.

Aşk yürekte yarım kalmalı, acıtmalı. Düşündüğünde kalpte hiç pıhtılaşmayan bir kanama gibi akmalı. Acıttığı kadar temizlemeli kalbi. Mutlu etmeli, mutlu sonsuz olmalı. Pırpır atmalı kalbin tam ortasında kanatlarını çırpan bir kuş gibi. Tebessüm ettirmeli akla düştüğünde. Düşündürmeli. Çok sık akla düşmeli. En can sıkıcı, en ümitsiz durumda akla gelmeli ve o ümitsizliği mutluluk kılıcıyla yok etmeli. Yerini antidepresan gülümsemelerine vermeli. Güveni tetiklemeli aşk, aidiyeti yok etmeli.

Takılı kaldım şarkıda. Nicedir sözleri böylesine doğru bir şarkıya denk gelmediğimden mi, mutlu sonsuzlara duyduğum derin hislerden mi?
Bazı aşklar yarım kalmalı… En çok da gerçek olanları.

Yarım kaldığı için aşk olduğundan en çok da. Aşk üzerine yazılan bunca şarkı var da, kimsenin cesareti yok en güzel aşkların yarım kalması gerektiğini söylemeye. Bitmemiş her şeyde var olan umut, beklemenin ve düşünmenin verdiği güzellik varsa işin içinde, varsın bazı aşklar yarım kalsın.

Tamamlamaya çalışmak, nefes almasını engellemek gibi sevilenin. Sahiplenme güdüsü ve “ya benimle ya bensiz” düşüncesi, intihar girişimidir en güzel hislerin. Uzaklaşır insan sahibi olabildiği her şeyden. Oysa yarım kalmışlıkta her zaman hem bilinen olmanın verdiği aşinalık, hem de yarım kalmışlığın büyüsü olur ya hani… Tam da bu yüzden bazı aşklar yarım kalmalı. AMA HEP VAR OLMALI...