Boğazıma takılmış bir hap gibiydi seninle yaşadığımızı sandığım ilişki. Evet inse midemden aşağı baya bir faydası olacaktı bedenime ama acıttı boğazımı, yutkunamadım.Çok şey söylemek istedim söyleyemedim. Söylediklerimi zaten duymak istemedin unuttun. Hep sen konuştun ben dinledim. Biliyordum yorum yapsam gidecektin. Hep "peki" oldu cümle sonların..
Yaşanmamışlıklar verdik fırına, yandı kül oldu ziyan ettik zamanı. Tekrar deneyelim dedik olmadı, hep eksik bir kaç malzeme. Ya tuzu fazla geldi,ya da onuru az.Mayası da bozuktu zaten..
Beni arama dedin bana. Üzüldüm “peki” dedim. Sonra derin bir nefes aldım.. Soğuktu hava,ellerim üşüdü kapatmak istedim telefonu. O nefesi alışım son kez seninle o kadar soğuk, derin ve huzurluydu ki...
Artık son cümlede kurulmuş son nefeste bırakılmıştı. Özgürdüm.... Zihnim özgürdü..Kapattım telefonu.. Sonrası bir karmaşa hatırlamıyorum. Sanki işler üstüme yığıldı.Önümde ilgilenmem gereken bir hayat vardı. Bana muhtaç.
“Beni arama?” Acaba seni aramaya cesaretim varmıydı diye düşündüm bir süre.. Acaba cesaretimiz varmıydı hayatı yaşamaya dolu dolu öfke dolu... İsyan dolu. Neyse yutkunuyorum iniyor yaşanmamışlılar boğazımdan yavaş yavaş, içime çarpa çarpa. Gerisi mideme kalmış...