Bir masa kurmuşum salona;iki sandalye,iki kadeh,iki peçete,herşeyden iki tane.Başlıyorum anlatmaya,anlatırken hızlıca devriliyor kadehler,tek kelime etmiyor karşımdaki,öyledir,böyle olmalıymış,hayırlısı buymuş demiyor,bir dudak izi bile bırakmıyor kadehinde...''Ah gözünü sevdiğimin yalnızlığı kaldı mı senin gibiler? '' diyorum yine cevap yok;sessizliğinin yüzündeki tebessüm yansıyor cemalime.
İşte öyle bir yalnızlık yaratmışım kendime;kalemle çizmişim suiletini,renk vermişim paletimden duygularına...Uzun kızıl saçlarını arkadan bağlamış,dökülmüyordu kahve gözlerine.1.30-1.35 boyunda küçükten elleriyle pembe bir şal dolamış boynuna.Altında bir tekerlekli sandalye olmayan ayaklarına aldırmadan bakıyordu gözlerimin içine...O bakarken yüzümdeki utangaçlığa sıkışıyordu hayat;o çocuksu,yanakları kıpkırmızı eden utangaçlığa.Gün aşırı sevdalarımdaki çılgınca sevmişliğim,sevilmişliğim yitiriyordu anlamını,anlam diye kavradığım herşeyin anlamsızlığı şimşek gibi çakıyordu beynime.Düzeltmek için kırptığım hayalleri topladığımda bir kelebeğin ömrü kadar kalıyordu yaşamışlığım.Gerçekle yüzleşmemek için uğramadığım mezarlar,dilimde bir isimle arşınladığım yollardan kısaydı.Bacamda tüten duman düşlerden geriye kalanlarmış diye düşünürken,islenen ellerimle o hayalleri yeniden tenime taşımışım.Oysa ki hayattan bir hayal çalmak için o sobada gençliğimi yakmışım.Bedenimdeki yanık kokusuna aldırmadan şöyle bir dönüp bakayım diyorum geriye;ayaklarımın terkettiği her basamak alev almış,küller uçuşmakta havada,ömür denilen satrançta bir adım geri alma şansım bile kalmamış.Bir acı ip atıp tırmanmış ve yerleşmiş yüzümün en orta yerine;evvel çadır kurmuş,bakmış tapusu yok zamanla kat kat betonlar atmış.
Önce kaçak avcılar durdurdu yüzümdeki iklimleri,sonra balta,hızar sesleri,gözümdeki yeşilleri taşıdılar gecenin koynunda başka suratlara.Peşine bir sel aldı;güller,papatyalar sular altında.Tıkandı kulaklarım,set çekemediğim taşkınlarla sürüklendim başka topraklara.Gözümü açtığımda oturuyordum tekerlekli sandalyedeki yalnızlığımla karşı karşıya.O hiç konuşmadan bakarken suratıma onsuz neler yaptığımı anlatıyordum,oysa ki onun yaşadığını ona anlatıyordum;ben yalnızlığımı bir yerlerde bıraktığımı düşünürken aslında hep sırtımda taşıyordum.