Bitmiş bir savaşın ardından sabah çiyi ile kaplanmış çimenlerin üzerine yığılırcasına oturuyorum. Şafak kızılı henüz yeni parlıyor. Kaçınılmaz biçimde aklımda düşünceler birbiri ardına geçit resmine katılıyor. Böyle zamanlardan nefret ediyorum. Sık sık kıçı kırık elfler gibi derinlere daldığım şu günlerde bir yanım gülümseyerek eski günlerimi arıyor.. Cüceler gibi sadece küpümü doldurmakla uğraştığım; daha az düşünce ve daha çok hareketle dolu olan amaçsız, basit zamanları..
Ateşin başına oturmuş geçen günü ve olanları düşünürken içimde bu gün bu savaş meydanında ölen her iki taraftaki iyi kişiler için hüzün duyuyorum.. Keder değil sözünü ettiğim şey.. Ben buna hüzün diyorum. Ama hüznüme rağmen olması gerekenin bu olduğunu biliyorum ve bunun bir parçası olmaktan huzur da duyuyorum. Huzur.. Bu önümde yatan ve bana sonsuzmuş gibi gelen kana, ateşe, ölüme boyanmış savaş alanında bu sözcük garip geliyor.. Garip, garip ama bir o kadar da doğru. Tıpkı bir doğumun sancıları gibi yaşanması gereken bir şey bu yaşadıklarımız. Yeni bir yaşam için mücadele ediyoruz. Ona değer biçiyoruz. Onu kıymetlendiriyoruz. Onu hak ediyoruz.. Yeni bir yaşamı kanlarımızla kutsayarak kazanıyoruz. Güzel günleri yaşamayı, güzel bir yaşamı delicesine isterken o günlere ulaşmak için ölüyoruz. Güzel günleri istiyoruz.. Ve güzel günleri en değerli varlıklarımız olan yaşamlarımız pahasına istiyoruz. Bu tıpkı ilahi bir şaka gibi.. Yada bir ceza.. Bunca zaman kötülüğe göz yummanın bir bedeli belki de. Bilmiyorum. Benim bildiğim uzun yıllardır ilk kez gerçekten yaşıyor gibi hissettiğim ve sanıyorum ki buradaki herkes de buna benzer şeyler hissediyor. Yoksa ne diye bütün bu ölüm ve acılara rağmen, bu karanlığa ve gözyaşlarına rağmen hala ayakta ve hala savaşa hazır durabiliyoruz ki.. Ben bunun nedenini biliyorum.. Nedeni umut. Güzel günler umudu.. İşte bu umut bizi ayakta tutan şey.. İşte bu umut hüznümüze rağmen bizi yolumuzda yürüyor tutan şey. İşte bu umut yiten güzel dostlara, iyi hayatlara, kaybettiğimiz bütün iyilik ve güzelliklere, yitirdiğimiz değerlere rağmen bizi karanlık derinlerde boğulmaktan alıkoyan şey..
Buz gibi esen soğuk yayla rüzgarında; ateşin karşısında, düşman dağlara doğru pipomu tüttürüp çayımı yudumlarken bir şarkı söylemeye başlıyorum. Ve bu şarkıyı bize umudu geri getiren kişiye, dostuma adıyorum. Büyücü’ye.. Yaşam çiçeğini canlı tutmanın yegane yolunun, canlarımızı ve kanlarımızı onun uğrunda akıtmak olduğu bu günde, ölümü kutsayarak, mutlulukla söylüyorum bu şarkıyı. Ölüm, ölüm, ölüm, ölüm.. Hoş geldin, sefalar getirdin..