İzEdebiyat - R. Eylül Aktaş

Sabah henüz uyanmamıştı. Mahmurlu gözlerini ovuşturuyordu gökyüzü. Yürüdüğüm cadde bana hiç bu kadar geniş görünmemişti. Bütün şehir benimdi sanki... Adımlarımın sesini duyuyordum; nefesimin buğusu bir anlık havada asılı kalıp boşlukta yok oluyordu. Sonbaharın son demlerindeydi tabiat. Turuncu-sarı yapraklar savruluyordu kaldırımda. Ağaçlar dallarını soyunmuştu... Kıyıya inen yolun sonuna yaklaştıkça denizin sesi yükselmekteydi. Başımı kaldırıp gri gökyüzüne baktım. Maviliğin henüz ışığına kavuşmamış haliydi büründüğü grilik...
Güneş gecikti mi yoksa ben mi çok erkenciyim?.. Ardıma dönüp baktım, kimseler yoktu. Kollarımı iki yana açıp koşmaya başladım. Yokuş hızla geride kalmaya başladı... Caddenin sahil yolu ile kesiştiği yerde nefes nefese durdum. Yolun diğer tarafına geçip dalgakıranın ucuna kadar gittim. Gökyüzü denize inmiş gibiydi... Eğilip daha yakından bakmak istedim. Gözlerimi kapatıp kendimi boşluğa bıraktım... Kadifemsi bir yumuşaklığı beklerken cam kırıklarının ortasına düşmüş gibiydim. Suyun buz gibi, keskin soğukluğunu hissettim. Grinin gitgide koyulaştığı dibe hızla yaklaşmaktaydım. Birden bir ses ile irkildim. Gözlerimi açtım. Şehir benim değildi... Yoldan geçen arabalar gittikçe çoğalmaktaydılar. İnsanlar telaşlarıyla kol kola yanımdan yürüdüler. Sessizlik saklandı... Yürümek istedim, ayaklarım olduğu yerde çivilenmiş gibi, kıpırdayamadım.
Güneş ufuk çizgisinde belirmek üzereydi. Önce kızıllığını bulaştırdı sonra ağır ağır tüm ihtişamıyla ortaya çıktı. Suyun üzerinde ışınlarından oluşan , ayaklarımın dibine kadar gelen, bir patika belirmişti. Bir adım, sadece bir adım atmam yeterliydi... Yere çöküp oturdum. Dizlerimi kendime doğru çekip kollarımla sardım. Diğer yanımda oturan Sen'din... Gözlerimi kısmışım güneş yüzünden. Yüzümde unutulmuş bir gülümseme, göz pınarlarım dolu dolu... Göz yaşlarımı avcunda toplamak ister gibi elini uzatıyorsun... Başım düşüyor omzuna, dizlerim, kollarım çözülüyor. Sessiz hıçkırıklarımı almak için geliyor sanki dalgalar. Her biri nefesini tutup geliyor. Gözlerimi sımsıkı yumuyorum yine de gelişlerini görebiliyorum... Güneş ışınlarından ince, parıltılı bir patika var denizin üzerinde. Avcunda biriken göz yaşlarımı dudaklarına götürüp iniyorsun o patikaya. İçim "Gitme" diye haykırıyor... Dışım çaresiz... Gülümsüyorsun, günışığı gülümseyişine karışmış... Gülümsüyorsun, kalbimin ağrısı bir martı çığlığına dönüşüyor... Güneş bir bulutun ardına saklanıyor. Seninle birlikte...
Başım dizlerimin üzerinde. Ayaklarımın ucuna kadar gelen patikada bakışlarım... Ayağa kalkıp bir adım atıyorum boşluğa... Sımsıkı sarılıyorsun, yüreğimin çarpıntısını Sen’de hissedecek kadar sıkı... Işıl ışıl gülümsemeler gözbebeklerinde... Bir elinde çubuğunda sarılı pespembe pamuk helva, diğerinde sarı bir balon. Etrafıma bakınıyorum; dönme dolap, atlı karınca, rengarenk giysili soytarı, göklere kadar uçurulan salıncak; rengarenk, neşeli bir kalabalığın ortasındayım... Gülümseyen yüzlerin arasında saklıyorsun kendini. Peşinden koşuyorum, koşuyorum, koşuyorum, bir türlü yetişemiyorum... "Gitme..." diye haykırıyor içim... Dışım çaresiz... Atlı karınca dönüyor, dönme dolap dönüyor, durmadan dönüyor... Başım dönüyor...
Dalgakıranın ucundayım, denizin üstünde ışıltılı bir patika... Ardımda hayat, kalabalığı, sesleri, tüm gerçekliğiyle... Ben Seni bekliyorum...

eylül