Ýtiraf etmeliyim, uzun zamandýr yazmak gelmiyor içimden. Oysa tutkunu olduðum ifade biçimi. Bu kez yitik kelimeler yüzünden deðil, sebebini çok düþündüm: diyecek çok þey var. Bembeyaz sayfanýn önünde dakikalarca sessizce oturuyorum. Zihnimdeki cümleler kaos içinde ve ben aralarýnda kayboluyorum. Dilim lal, kafamýn içi kasaba panayýrý.

Bulunmaz huzurun peþindeyim, sonu gelmeyen yolculuðum diye kandýrýyorum kendimi. Baþkalarý adýna mutlu oluyorum, üzülüyor, acý çekiyorum. Baþkalarý adýna utanýp yerin dibine iniyorum. Ýsyaným çýðlýk çýðlýða yalnýzlýðýmda yankýlanýrken iyiyim diyorum. Ýyiyim ben. Ellerimin arasýndan kayan görünmez dünyalarý ben yarattým, üzgün deðilim. Güzel, kötü her þey film karelerinde kalýr, farkýndayým. Büyük umutlarýn sahibi olmadým, düþ kýrýklýðý diye gözyaþý dökmedim, kendimde kaldým. Ýþte, ben iyiyim.

Kabullenemediðim her þey bana ait deðil. Sustuklarým, bana dair deðil. Hayat deyip geçiþtirmek… insanca. Acýtýyor, yaþamak güzel diye, insan insaný yaralýyor. Aklý, mantýðý, yüreði hedef yapýp vuruyor. “Ýnsan insaný öldürüyor”.
Kelimeler, silahlar, sadece araç. Ah o kelimeler, cümleler… ne de kullanýþlý olmuþlar. Ýçleri boþalltýlmýþ, duygusuz, samimiyetsiz, yalan.

“Zaman herþeyin ilacý” derler. Bu lafý sevemedim bir türlü. Ýçimden geçip giden zamanýn deva olduðunu görüp anladýðým tek bir salise olmadý. Bu anlamda iþlevi yok, unutan unutturan insan olur. Ýlaç denen bu deðil mi?
Kaybettiklerini, üzdüklerini unutursun. Talihsiz anlarý unutursun. Haksýzlýk ettiklerini unutursun. Ýlaç deðil, kaçýþ olmaz mý zaman?..

Deðer nedir? Hiç düþündün mü? Maalesef. Farkýndayým. Bu farkýndalýk can alýr.
Erdemler ve deðerler silindiðinde geriye ne kalýr? Düþünmek yeter.
Eðer düþünme becerisi yitirilmediyse umut yeþerir. Bu kadarý yeter benim için.
Bu kadarýyla barýþýr içim. Sonuna gelmeden insanlýðýn, yazýlacak hikayeler yaþanýr.

eylül