Hikayeler okumayý sevmiþtim. Baþka dünyalarýn giriþ kapýsýydý onlar. Oralarda kalmayý hiç düþlememiþ, kaçýþ planlarý yapmadan gezmiþtim. Bazen gülümsemem kahkahalara dökülmüþ, kimi zaman hýçkýrýklarýmý tutamamýþtým. Hikayeler güzel; eðer kalbimi hoplatan, ruhuma sarýlan, kelimeleri lal býrakan ise… güzeldir hikayeler. Zaten onlarý çok uzun zaman önce sevmiþtim.

Çocukluðumda dýþarýyý seyretmek için pencerede dakikalarca kalýrdým. Oysa evimiz çýkmaz sokaktaydý. Gökyüzü vardý, gece ise yýldýzlar. Çocukluk iþte. Sonradan anladým, aradýðým hikayelerdi…
Çocukluk demiþken, nasýl bir masumiyettir ki hüzün yüklü?..

Dünyayý, hayatý, insaný çözdüm dersin ya( her ne hikmet ise ara sýra baþa gelir), yalan, içindeki coþkulu dalgalanmanýn uydurmasý. Deli gibi çözmek istersin, her nefesinle, aklýndaki her bilgi ile, hatta duygularýn her rengiyle. Neden? Elbette bir nedeni olmalýydý. Benzersiz ruhun…

Hikayeler her yerde. Komþu evlerde, sokaðýn kuytusunda, kaldýrýmýn üstünde… Çok sevdiðim hikayeler bambaþka olmuþ.

eylül