Güzel bir hava vardı dışarıda. İnsanın kanını, yüreğini ısıtan müthiş güzel bir hava. Tüm işlerimi bırakıp kendimi dışarıya atmaya karar verdim. 10 dakika da hazırlanmıştım,kendimi sokakta bulmuştum bile. Hızlı adımlarla direk deniz kenarına gittim. İçim pır pır ediyordu.

Yazın cıvıl cıvıl olan Kafe tatile girmişti. Tüm masaları toplanmış, yalnızlığa bırakılmıştı! Yalnızlığa bırakılmıştı bırakılmasına ama gayet kalabalıktı:)) Ağaç kenarlarına yapılmış olan tuğlaların üzerlerine oturanlar vardı. Kafenin bir köşesindeki parkta çocuklar çığlık çığlığa oyunlar oynuyorlardı. Genç- yaşlı bir sürü çift denize nazır oturmuşlardı deniz kenarındaki banklara. Anneleri tarafından evden kovulduklarını tahmin ettiğim çocuklar babalarının ellerinden tutup adeta onları sürükleyerek oyun bahçesine geliyorlardı.

Öyle güzel bir tablo vardı ki karşımda. Oyun bahçesinde neşeli çocuklar, tam karşısında pırıl pırıl parlayan deniz, mas mavi gökyüzü, güler yüzlü insanlar ve arada sırada karşılaştığım , biraz tuhaf bulduğum ama tanışmayı çok istediğim , gitar çalan adam...

Her şey o kadar muhteşem gözüküyordu ki gözüme. Uzun süre dikildim ayakta. Ne yapacağımı, nereye bakacağımı, kimi dinleyeceğimi bilemeden dikildim aynı noktada. Orta bir nokta bulmaya karar verdim. Gitar çalan adamın bir metre yakınına, oyun bahçesini görebileceğim , denizin yüzüme rahatça yansıyabileceği bir yere oturdum. Biraz dinledim gitar ezgilerini. Öyle kısık bir sesle bir şeyler mırıldanıyordu ki bu yalnız gözüken ama yalnızlığından gayet memnun adam. Anlayamıyordum ne söylediğini. Büyük ihtimal kendi bestesi olan ezgileri çaldı durdu orada oturduğum müddetçe. Bende ruhumun ne kadar da rahatladığını düşünerek, elime en son geçen şiir kitabımı çantamdan çıkarttım. K. Karaman imzalı kitabımı büyük bir zevkle okumaya başladım. Nasıl da güzel yazmış! Lise son sınıfta okuyan yeğenimin sevdiği şiiri buldum önce. İlan-ı Aşk... Sevdiği kadar var diyerek devam ettim okumaya.

Biraz etrafa bakıp, biraz düşünerek , biraz okuyarak, biraz dinleyerek etrafımdaki güzellikleri, biraz gülümseyerek güzel dakikalar geçirdim. Telefonuma sarılıp bu güzellikleri paylaşmak istedim. Canımcım ı aradım, ona daha önceden bahsettiğim bu gitar sesini dinletmek isterdim. Telefonu kapalıydı. Sonra İzmit’teki arkadaşımın da yanımda olmasını arzuladım birden. Onu aramayı düşündüm ama yanımda olamayacağını bilmek beni üzer diye vazgeçtim aramaktan. Bugün mutlu olmalıydım, gün mutlu olma günüydü. Hüzne yer yoktu planımda:)) Derin derin nefesler alıp, temiz havayı depoladım ciğerlerime. Buydu işte yaşamak. Buydu işte aşk! Buydu işte mutluluk... Zaman ne kadar da çabuk geçmişti anlayamadan…

Önce gitar sesi sustu. Ardından köşedeki gazete okuyan şahıs gazetesini katladı. Çoğunluğu babalarıyla gelen çocuklar teker teker boşaltmaya başladı oyun bahçesini. Arkadaşlarıyla gülüşen gençler birden kayboldular ortadan. Orta yaşlı çiftler konuşarak uzaklaşmaya başladılar kıyıdan. Kıyı da balık tutmaya çalışan adam oltasını topladı. Macun satan adam arabasıyla ilerlemeye başladı. Gitar çalan adam gitarını sırtına yaslayıp yürümeye başladı. Bir ben kalmıştım sanki oralarda... Bende gideyim deyip , kitabımı çantama yerleştirip, üzerine oturduğum montumu silkeleyip, denizin pırıltısını içimde hissederek, derin bir nefes çekip, neredeyse neşe’eden zıplayarak ayrıldım en sevdiğim ortamdan.

Benim için nadide günlerden biri yaşanmıştı. Bu bana bir hediyeydi. Bende kabul etmiştim seve seve. Yazdan arta kalan bir günü yaşamıştım. İzmit’teki , çok sevdiğim arkadaşım için mutlu bir gün yazmak istedim:)) Umarım istediği gibi mutlu bir yazı okur. Ve benim mutluluğum ona da bulaşır bir parça...