Bir Bardak Soğuk Suyun Hatırına…

Seval Deniz Karahaliloğlu

Vallahi, seni bir bardak soğuk su kadar bile sevmiyorum.
Boğazımdan serin serin akarken,
Kursağıma giden ferahlıktan belki biraz daha az,
Kesinlikle daha fazla değil.

Hele sabah serinliğinde,
Pencereyi açıp,
Temiz havayı ciğerlerime kadar çekmenin,
Verdiği memnuniyet kadar asla değil.

Hani bahardan kalma bir günde,
Ilığa vurmuş soğuk bir öğle vakti,
Bir kedinin,
Mahmur güneşlenmesini seyretmenin,
Zevkinden kesinlikle daha az.

Ham de akşamüstü,
Tam da ezan vakti,
Hoca namaza çağırırken,
Mis gibi ekmek kokuları sardığında mahalleyi,
Karşı fırından çıkmış,
Nar gibi kızarmış ekmeğin kokusu kadar hiç değil.

Yani şimdi ne desem yalan,
Ne Leyla’yım,
Ne Aslı,
Ne de Şirin.
Öyle deliler gibi sevmeye hiç niyetim yok,
Bu ahir ömrümde.

Bir nebze seversem seni,
Bir çocuğun,
Dudağının köşesine takılı,
Uçuk bir gülüş kadar,
Havadaki ekmek kokusu,
Masmavi gökyüzünde uçup giden,
Beyaz pamuk tarlaları,
Hatta akşamüstü yorgunluk çayının,
Hiçbir şeye değişmediğim tadı kadar,
Eğer ola ki,
Seversem seni,
Yukarda saydıklarım kadar,
Şanslı say kendini…