:: Anılarım depreşti... bırakın içecem...
Gönderen: orkun atila / İstanbul/Türkiye 26 Haziran 2006
	Yazınızı okurken gözümün önüne küçük burunlu, kıvırcık saçlı mızmız bir kız geldi: masada oturmuş son kozunu oynuyor; hah işte oldu... babasının son salvosunu da iki damla göz yaşı ile geçiştirdi (iyi rol keser ha!) küçük burun'u çağrıştıran kıza seslenen annesinin tavşan benzetmesi ama kıvırcık niye ki? bunu bir ben biliyorum... hayatanızdan damıttığınız bir kaç satır ile kaç kişinin hayatına girdiğinizi hiç bilebilir misiniz? mızmız tavşan, masada lakabının gereğini yerine getirirken uzakta çok uzakta ufak bir ilçede yuvarlak yüzlü bir çocuk masadan kalkmıyor bir türlü; doydu hem de tıka basa.. ama yemesi gerekiyor! daha doğrusu masadan kalkmaması gerekiyor. Zira dakikalarca anne ve babasının masada bekletmiş veled (ekmek almaya gönderilmiş, beş dakikalık mesafeden yaklaşık bir saat sonra dönmüştü: ne yapayım çocuklar misket oynar mısın dediler) babasının "sen hele bir yemeğini bitir ben sana ne yapacağımı biliyorum" tehdidi karşısında ancak masadan kalkmamayı bir çözüm olarak görmüştü. Merhametli babanın gazabından kurtulmuştu ya, gece boyunca karnı ağrımıştı.. ne hayallerinizi değiştirin deme cüreti var bende ne erkek arkadaşınızı... sevenleri ayırmamak lazım! benim sizden talebim her ne yaparsanız yapın ama bizimle paylaşın. Saygılarımla efendim, torkunc